nazım hikmet'in suat derviş için yazdığı şiir. nazım'ın başını eğemediği kadın.

ağlasa da gizliyor gözlerinin yaşını;
bir kere eğemedim bu kadının başını.
kaç kere sürükledi gururumu ölüme
fırtınalar yaratan benim coşkun gönlüme.
cevapları öyle heyecansız ki onun,
kaç kere iman ettim, hiçliğine ruhunun.
kaç kere hissettim ki, yine bu gece gibi
güzelliğin önünde, dolup, çarpmalı kalbi
ne mehtabın aksine yelken açan bir sandal
ne de ayaklarında kırılan ince bir dal
onun taştan kalbini sevdaya koşturmuyor.
bir çiçeğin önünde bir dakika durmuyor…
dönüyoruz yine biz uzun bir gezintiden
gönlümün elemini döküyorken ona ben.
o bana kendisini gülerek naklediyor
bilseniz mavi boncuk nasıl yarıştı diyor.
ya bu kadın delidir, yahut ben çıldırmışım
ben ki, bir çok kereler kırılmışım, kırmışım
ömrümde duymamıştım böyle derin bir acı
birden onun yüzüne haykırma ihtiyacı
içimde alev alev tutuştu yangın gibi
bir dakika kendimin olamadım sahibi
hiç olmazsa öcümü böyle alırım dedim,
yolda mağrur duran gölgesini çiğnedim.