başka sinema'daki tanıtımında şöyle deniyor film için:

"Haneke, bu yıl Cannes Film Festivali’nde yarışan son filmi Mutlu Son’da alameti farikası olan sorunlu aileler, kuşaklararası intikam, bastırılmış suçluluk duygusunun yarattığı tahribat gibi temaları yeniden ele alırken arka planda da Avrupa’daki göçmen krizini anlatıyor."

Mutlu Son, sanırım haneke'nin eleştirmenler açısından pek de tatmin edici bulunmayan filmlerinden biri. gerçi bildiğimiz haneke diyorlar demesine de 'tek bir meseleye odaklanmadığı' için çok da güçlü bir film değil bazılarına göre.

bana ait olmayan bu görüşleri aktardıktan sonra kendi fikrimi aktarayım. bana göre haneke bildiğimiz haneke. beni mutlu etmeyi başardı. ve en sevdiğim sinemasal mevzulardan olan sorunlu aileler, bastırılmış duygular vb. mevzuları kendi üslubuyla anlatırken belki çok belirgin ve yüksek sesle olmasa da mültecilik meselesine de değinen güçlü bir film yapmış. elbette isabelle huppert, jean-louis trintignant ve çocuk oyuncu fantine harduin'in katkılarıyla. abartılı oyunculuklara prim vermeyen yönetim tarzını çok sevdiğimi de söylemeden geçmeyeyim.

bitirmeden biraz da filmin geçtiği yer olan calais'den söz edeyim. calais, manş denizinin hemen kıyısında ingiltere ile fransa'yı birbirine bağlayan manş tünelinin olduğu yer. ve aynı zamanda Avrupa'nın göbeğinde bir insanlık ayıbı: 'Fransa, Calais Mülteci Kampı' nın da yer aldığı bir şehir. korkunç koşulları olan ve jungle (orman) diye de adlandırılan ve binlerce mültecinin yaşadığı bu kamp geçtiğimiz yıl aşağı yukarı bu zamanlarda kapatıldı. Calais mülteci kampı beş günde nasıl boşaltıldı? bir yanda refah öte yanda açlık ve sefalet? bir gelecek hayali bile kuramayanlarla, geleceğe dair endişesi olmayanların birlikte yaşadığı bir kent. ve Mutlu Son'dan anladıkları da çok farklı oluyor muhakkak.