hayır hayır hayır hayır

hayır hayır hayır hayır
gökyüzünde bir çapak gibi duruyorken güneş
evlerde oturmak bana göre değil
elimde pergeller, gönyeler, iletkiler
bir gülün hacmini ölçmeye kalktım
yanıldığım kesin
yenildiğim belli değil
hayır hayır hayır hayır
bütün şiirlerimi odanın duvarına astım
ağzım kurudu tükürmekten
ömrümü cm2'lere böldüm de bir türlü anılarımı yazamadım

sarı peruka takmış bir acı
sokaklarda sürtüyor boyuna, barlarda benim adıma beş tek bir duble konuşuyor
ancak ölümle diyor, ancak ölümle sağalır yara
cebimde jeton var, uluslararası

sylvia plath'ı arıyorum, mezarında buluyorum konyağını yudumlarken
bana daha bir incelmiş, ne bileyim daha bir güzelleşmiş gibi geliyor
thank you very much! diyorum ve jetonumun soluğu tükeniyor
cüzdanımda mor bir biletten başka bir şey yok
gecenin son otobüsü çoktan gitti
durdum ardından baktım
güneşi sabah sabah burnunu karıştırırken yakaladım
ay ağlıyordu ve bilmem kaç milyonuncu kez öldüğünü sanıyordu
parkta çükünden su fışkıran o tuhaf melek heykelinin önünde yüzümü yıkadım
kar yağıyordu usul usul
hayır hayır hayır hayır
paltomun yakasını bir daha kaldırdım, atgözlüğü gibi
yalnızca önümü görmek istiyorum artık

kızılay'dan ulus'a doğru yürürken yolda pink floyd için üç şarkı sözü yazdım
küllerini suyla yoğurup bir hamur yapmak istedimse de boşuna
doymadı karnım
radikal takılıyorum son günlerde
ultra-yalnızlık sokağından geçtiğimden beri
dün annemin aynasına bir boyunbağı astım
ve üstüne yapıştırdım on yıl önceki resmimi
bu kadar bendeki nostalji
hayır hayır hayır hayır
ipsizin biriyim, doğru
kendime oniki formalık kara bir defter aldım
oturdum sarı şiirler yazdım
artık bana kim inanır
güneş ve ay yerli yerinde duruyorken
ve ben sonsuza dek kova burcunun çocuğu
sanki bir yağmur yağsa oluklardan gök boşanır
yüzüme öyle dönüp dönüp bakma
bana artık herşey yakışır
terzim dünya çünkü, o ki kimlere neleri yakıştırdı
günlerini ölüme teğelledi
ölümlerini unutuşa kopçaladı

hayır hayır hayır hayır
duymak istemiyorum artık tek sözcük bile
niye ben, neden, böyle mi olmalıydı
aklımı her hafta temizleyiciye vermek
aç karnına yuvarlamak binlerce birayı
niye ellerim ceplerimde hala
niye bir yumruk durumunda değil
dünyada bir tek insanın bile
kuracağı bir şeyler vardır
hayır yaşam, hayır ölüm, hayır su, hayır toprak
hayır hayır hayır hayır
çok mürekkep yaladım
ama tükürüyorum burada hepsini

bütün sözcüklerini
okuduğum kitapların
yazdıklarımınsa arasından bilmem ne kalır
aynalarda her sabah, her sabah
o cam kırıklarından oluşmuş yüzü görmekten bıktım
hiç değilse elişi kağıtlarım olsaydı
ipsiz uçurtmalarım
göğe fırlatılan bir naylon tabak gibiyim
ve kendi kollarıma atılıyorum her keresinde
hayır yalnızlık, hayır kimsesizlik, hayır sıla, hayır gurbet
hayır hayır hayır hayır
gezinip dururum yıllardır
koltuğumun altında
radarlardan kurtulmuş üç beş kitap
iyi demlenmemiş bir çay gibi kaldım
kırdım dolduğum tüm fincanları
bana iyilik edenlerin yüzüne tükürdüm
ve sevdim düşmanlarımı
(atılan güller solar, geride hep taşlar kalır)
hayır hayır hayır hayır
ne saptan yanayım şimdi ne de baltadan
kırdığım ceviz sayısı kırkı geçmedi daha
ama hiç değilse az kaldı
hele bir geçsin
olurum iyi bir aile babası
hayır akşam, hayır yol, hayır otobüs, hayır ev
hayır hayır hayır hayır

ölüm ki ancak bir başka ölümle yıkanır
teneşirler bu yüzden hep beyaz kalır
kandan, pıhtılaşmış kandan bir anıt yükseliyor önümde
gece artık bütün günü içeriyor
ve ben umutsuzluk hakkımı elimde tutmak için
bir sürü saçmalık yapıyorum
bay garson, sizden özür diliyorum
demek saat 0.2, demek ki servis çoktan kapandı

bahşişin güneş olsun iyi mi
hayır hayır hayır hayır
toprakta yaralar açıyor her damla yağmur
kovulacak bir kapı daha bulmak için
yangın merdivenlerine tırmanıyorum ben
annem niye böyle uzakta oturuyor
ve otobüsler niye bu kadar erken
geçip gidiyorlar ufkumdan
şöförleri ölü, yolcuları uykusuz
her gece oniki kilometre yürüyorum

köstekli saatimi rehin bıraktığım için
hayır hayır hayır hayır
kardeşler, bu dünya bana göre değil
kötü basılmış bir kitap gibiyim
çamur duygusu veriyorum okuyana
elimde bir gümüş zincir
alnımda bir derin leke
kar mı yağmur mu ne yağdığını bilmediğim bir gecede
ey hayat, seni sevdiğim için özür diliyorum
duruyorum önünde, düğmelerim ilikli, aklımın ipleri çözük


hayır hayır hayır hayır
yazmak umurumda bile değil
okumak da bir rastlantıdır artık
annem üzümlü kek yapıyor mutfağında
hayır hayır hayır hayır
ey hayat
başımda lacivert berem
önümde konyak durur
beni oğlum, beni oğlum diye
saracaksın ne zaman
radikal bir çiçeğim ancak kendi saksısında açan

annesini seven
oğlunun okul taksitlerini ödemeye hazırlanan
karısını ancak barışırken görebilen
böyleyim, sulak toprakta gövermeyen tek ekin
bilmem bir yerde durur muyum, durulur muyum
alnıma dövülürse kara bir yalnızlık gibi ölüm

arkamdan üç kulfallahi bir enam okunsun
sonra naaşım tekel kibritiyle yakılsın
nasılsa gözyaşları söndürür
hayır hayır hayır hayır
bırakmayın, beni ölüm götürür...