merdivenlerden ancak bir piyanistin parmaklarında görebileceğiniz asimetrik ahenkle nasıl çıkabildiğini hayretler içerisinde seyrediyordum.sonra her hareketi gözümün önüne deminden beri konuştuğu insanların silüetlerini getirmeye başladı.hepsine teker teker asabım bozuk bir şekilde baktım. neden hepsinin benden şanslı doğduklarını, onun sesini benim duymaya cesaret edemeyeceğim kadar çok duymak için neleri feda etmiş olabileceklerini düşündüm. o esnada gözleri bana rastlamış olacak, el salladı. bir an sersemledikten sonra usulca elimi kaldırıp onu selamladım.
güldü.
buna karşılık verebilmek umuduyla tüm hislerimi itinayla odaklayıp gülümsedim.gitti.

öfkemden kudurmaya, şişmeye hatta morarmaya başladım. morarıp morarmadığımı görmesem de köşegen çizilemeyen çok boyutlulara dönmeye başladığımı hissedebiliyordum.derken bir ışık kırıldı.

parçaların dağılışına kulak kabartınca içimde onun bu şarkıyı mırıldanarak gitmiş olma ihtimaline dair sesler olduğuna inandım. giderayak yüksek merdivenlerde bıraktığı uğultu serin bir esintiye dönüşüverdi.

ağzımı açmadan şen bir kahkaha patlattım.