yıllar sonra kendimi gördüğüm yer. bunun dışında ülkemizde pek huzur verici yerler değildir. dayak, hakaret, şiddetin her türlüsü kısaca ve ölüm.. yaşlılar için cenazeden önceki son durak. kimsesizler değil, çocukları olanların da bir yaşamayı tercih ettiği ya da zorla gönderildiği yerler.. biz de genel olarak durum bu. sadece çok lüks olarak bildiğim yakacık darüşşafaka var. oraya da her elini kolunu sallayanı almıyorlar. belli bir tutar eden evinizi bağışlıyorsunuz, bilmem kaç dolardı bir tanıdık için sormuştum da..

neyse.. biz de kısaca bu. abd' de 400 kişilik bir huzur evi; bir fark yaratmış. huzurevi içine anaokulu açılmış. böylece kuşaklar arasında bir paylaşım, değişim bir bilgi ve eğlence aktarımı olmuş. huzurevi sakinleri de çocuklar da pek keyifli görünüyor..

ben de çocukluğumdan beri hep yaşlılarla haşır neşir biri oldum. ne hissettiklerini çok iyi anlıyor, kendimi şanslı hissediyorum.