huzurlu olamama hâli, bir his.

genellikle geceleyin, bilhassa uyumaya çalışırken lafın lafı açmasıyla, her şeye rağmen kendine bir nebze dürüst olabilen insanların yaşadığını düşündüğüm his. önce kafada başlıyor elbette; tüm vücut nasipleniyor karın ağrısı ve gözde sulanma çocuklar gibi ağlama isteği peydahlanıyor, bütün yastık parçalarında kaz tüyleri hariç değil.

çok sık karıştırıldığı elemanı mutsuzluktan bir kaç adım yukarıda bana kalırsa huzursuzluk, venn şemasıyle çizebilsem daha sağlıklı olurdu lakin listeleme yöntemiyle görelim durumu;
huzursuzluk duyguların elemanı olmak üzere = { sıkıntı, öfke, yalnızlık,..., mutsuzluk,..., pişmanlık } gibi elemanlar içerir. bir insan, hem huzursuz hem de mutsuz olabilir fakat yalnızca mutsuz olamaz. bu yüzdendir ki, huzursuzluk > mutsuzluk.

hiç var olmamış olabileceğinizi hayal etmeye çalışın, dünya, insanlar, hayvanlar... her şey var fakat siz yoksunuz. sonra bir şekilde, size bunların gösterildiğini bir kıvılcım gibi anlık var olduğunuzu yani bir kıvılcım olan sizin en yüce bilinçle her şeyi anlayıp kendi kendinize "aslında sen de onlardan biri olabilirdin fakat değilsin ve birazdan varlığın son bulacak." dediğinizi hayal edin. işte tam bu noktada hissedebileceğiniz tek duygu huzursuzluk olurdu, mutlak karanlığın önündeki son iz.

^:fear of the dark - iron maiden^ gibi bir şeydir kerata, hep orada olduğunu bilirsiniz.