-
aslında hepimizin bir parça deli olduğunun en büyük kanıtı. insanlar neden bunu inkar etmek isterler anlamış değilim. şu yaşadığımız dönem de kim bizi ayıplar ki deli olmamızla. kaldı ki, deli olmanın neresi ayıp? kime ne zararımız var, kendimizden başka. önce kendinizi sevmeye başlayın, zaten delileri seveceksiniz. -
eskiden çok çok eskiden uykuya dalmakta zorlanırdım. şimdi bikaç dakka bile sürmüyor gerçi. uykuya geçişi 3 saniye süren arkadaşımla dalga geçtiğim zamanlar vardı şimdi görsem özür dilerim.
neyse, uykuya dalmakta zorlandığım anlarda tabiki düşünceler yığılırdı aklıma. o bu derken öyle alakasız bir yere gelirdim ki bunu farkettiğimde bu sefer aynı yolu geri dönmeye çalışırdım. her seferinde buraya şurdan gelmiştim diye diye ilk düşüncemi bulmaya çalışırdım. bayağı zor ama eğlenceli bir şeydi. bu da böyle paylaşmak istediğim absürt bi şey olarak kayıtlara geçsin. -
(bkz: yastığa kafayı koyunca lafın lafı açması) -
gün içinde olsun, gecenin bir saati yatakta uzanırken yahut sigaramı içerken istemsiz akla gelen bir olayın düşünülmesi ardından 3 bilemedin 5 dakika sonra çok başka şeylerden kendi kendine bahsettiğini fark etmektir. istisnasız her gün kendimi birkaç kez bu halde bulur, ufak bir tebessüm ederim. muhabbetime doyum olmuyor be, ne güzel arkadaş bulmuşum kendime. -
uyumak istememiş olmama rağmen sıkıntıdan yattığımda çok oluyor ordan oraya, ordan oraya, laf lafı açıp duruyor. son birkaç gündür sesli de konuşmaya başladım kendimle sanırım uzun süredir insan görmediğim için inceden kafayı daha da sıyırmaya başladım -
doyum olmaz.