birinci bölüm:
kader kapıyı çalıyor
(andante)

gelme diyorsun
bu gel demektir
birazdan güneş doğacak
dolu dizgin atlılar geçecek yüreğimden
seni düşüneceğim
gümüş mahmuzların parlaklığında
yağmur nal izlerini örtmeden
sana geleceğim
bekle beni
hindistan ‘da banaras şehrinde seni aradım
ganj ‘ın sularında lanetlenmiş insanlar yıkanıyordu
ganj ‘ın suları pisti bulanıktı
içtim

bir kadın tanıdım haydarabat ‘da
cüzamlıydı güzeldi üstelik
sana benziyordu
etli dudakları vardı
brahman mabetlerinde seviştik üç gün üç gece
taşların üstünde yattık
bir hayvan tarafımız vardı alımlı
bir tanrı tarafımız vardı iğrenç
bir insan tarafımız olacaktı
aradık üç gün üç gece
bulamadık
bir tanrı tarafımız vardı korkunç
sevemedik

sonra nijerya ‘da mozambik ‘te altınsahillerinde
kulaklarımda ulu ormanların uğultusu
vahşetin musikisini dinledim yeşil yeşil
zifir gibi bir yalnızlıktı içimde yokluğun
iri bir memeydin kalçaydın avuçlarımda
belki bir tutam tuzdun kirli
seni düşündükçe susuyordum
nehirler göller kandırmıyordu beni
o kadınlara gidiyordum
o bakır tenli kadınlara
o kadınlarla da yattım
adam boyu yaprakların üzerinde
boyanıp boyanıp yeryüzüne çıkıyorduk derinlerden
yorgundum
kuşkuluydum
iliklerime kadar bendim
bir yeşildim
bir beyazdım
karanlıktım
insan eti yiyenler anladı beni

kanarya adalarında
bir kamış kulübede iki ayna buldum
birinde ellerim vardı kemik kemik
parmaklarım beni çağırıyordu sana
birinde gözlerim vardı
ağlıyordum
çiğnenmiş otlara döndüm
ağlamaklı denizlere
köpek balıklarının azı dişleri avutmaz beni

bir gemiydim
battım
santa – isabelle adasının önünde
şimdi 3200 metre derindeyim
sana ahtapot gözleri topluyorum
sana mürekkep balıklarının gözyaşlarını getireceğim
bırak beni
yosunlarla bir çeşmeden su içiyorum
o derinliklerde bir mağarada buldum kendimi
önce garipsedim çıplaklığımı
utandım
sonraları alıştım güzelliğime
bir elim sendin
bir elim ben
ayaklarımı göremezdin
öyle uzaktaydı
sağ kolumu mekke ‘de kestiler şafak vakti
utanmaz yalnızlığımla kaldım çaresiz

bitmez
haçlı seferleri boyunca anlatsam maceramı
yakına gel
dört yanımız iri ıstakozlarla dolu
yalnız değiliz
tuk ki bu tuzlu balıklarda benim yüreklerim çarpıyor
tut ki gözümün yarısı elmada yarısı kapanık
tut ki ben beyaz peynirim ben zeytinim
al
ekmeğine katık et beni

dufy ‘nin bir sokağı vardı bilir misin
ilkin seni o mor sokakta gördüm
temmuzun ondördüydü
bütün itliği üzerindeydi güneşin
bir yeşil elbisen vardı
bir siyah ayakkabın vardı
bir gözlerin vardı
bir dudakların vardı
ama ben yoktum o sokakta
tahiti adalarında
gaugin ‘le seni düşünüyordum
absent kadehlerinde ellerini içiyordum yudum yudum
dufy ‘nin sokağı aklıma nereden geldi

bir çift zar aldım
attım gökyüzüne
adis-ababa şehrine düştü
adis-ababa şehrinde kadınlar
hepyek bakıyordu yüzüme
yüzümde cinayetler işleniyordu her gece
kadmiyum kırmızısından kanlar akıyordu nehir nehir
sen baksan görürdün
her gözüme bir düşeş oturmuştu
sen görsen anlardın
titanyum beyazı yalnızlığımı
budapeşte köprüsünün üzerinde
bir çingene falıma baktı
dedi üç günde öleceksin
ben üçbin yıldır seni arıyorum
kapılara sığmıyor umutsuzluğum
lağım kokuları gibi çirkef gibi kederliyim
içimden dünyayı ipe çekmek geliyor
cümle yıldızlar şahidim olsun
yapmazsam adam değilim

şanghay ‘da orospular benimle yatmadı
çirkinsin dediler
pissin dediler
yıkandım arındım
afyon yüklü mavnalar geçiyordu çin denizinden
birisi geçmişime küfretti
tuttum öldürdüm
geçmişim seninle güzeldi temizdi aktı
kirlettim
affet beni

hamamatsu ‘da bir geyşa kızı yüzüme tükürdü
pyong-yang ‘da kurşuna dizdiler beni
tiz bir boru sesi üç defa ti çekti
trampetler başımda zonkluyordu
kederliydim
çaresizdim
canım tchaikovski ‘yi dinlemek istiyordu
ah o keman konçertoları öldürdü beni

dinsizdim istanbul ‘da minareler üstüme yıkıldı
yoksuldum kudüs ‘te kiliseler kabul etmedi beni
gelme diyorsun
bu gel demektir
birazdan akşam olacak
rachmaninof ‘la bir meyhanede içmeliyim bu gece
sonra sana gelmeliyim
rachmaninof nereye giderse gitsin

şimdi bir derin mavide akşam oluyor
gök mavi deniz mavi
mor dağlar yeşil ağaçlar mavi
bozuk düzen mavi gecelerden sesleniyorum sana
ne opera aryaları
ne beşinci senfonisi beethoven ‘in
bir yalnızlık marşıdır çalınıyor uzakta
gün ışığı arkamızda kaldı bak
tanyerinde unuttuk gözlerimizi
gel artık
hayata yeniden baçlayalım
gel artık
bu mavilerde kimseler görmez bizi

solfej anahtarlarını kaldıralım
do ‘ların mi ‘lerin önünden
bırakalım bu dünyayı alabildiğine dönsün
ölmekse daha kolay ne var
yaşamaksa sensiz mümkün değil
iskender adam edemedi bu dünyayı
biz mi edeceğiz
eflatun çözemedi yaşamanın sırrını
biz mi çözeceğiz
bütün yataklar bir kişilik
git diyorsun
nereye gideyim
birazdan gece olacak
ağır kılıçlar parçalayacak yüreğimi
pis bir koku gibi çökecek üstüme yalnızlığım
seni düşüneceğim stepler ortasında yorgun kimsesiz
dolu dizgin atlılar geçmeyecek yüreğimden
bir gözümde gümüş mahmuzların pırıltısı hazin
bir gözümde bozulmuş nal izleri
durup durup ağlayacağım

sen bu ayrılıklar için mi yaratıldın söyle
bu zehir zemberek kederler için mi
bak bütün orkestralar sustu
bütün ışıkları söndü dünyanın
korkma
haydi uzat ellerini
geçmiş yılları yeniden yaşayalım bir bir
bak dinle
bir seslenen var uzaklardan
bak dinle
kader kapıyı çalıyor
gelme diyorsun
gelme diyorsun
bu gel demektir

ikinci bölüm :
seninle kardeş değiliz
(allegro)

tanrının bıraktığı yerden biz başlıyalım
üç milyar insanın yarısını sen öldür yarısını ben
üç kişi kalsak yetişir yeryüzünde
yaklaş bana
seninle kardeş değiliz

hüzünle karışık sevinçlerden kurtul artık
arzuların o belli belirsiz sıcaklığını sev
biliyorsun
önce tanrı insanı yarattı
sonra insan sevgiyi
ne yapsak boş
ne kadar çabalasak faydasız
geriye dönemeyiz
olanlar oldu iş işten geçti
çamurumuza sevgi katılmış bir kere

kim bu şarkıları söyleyen
karcığar faslından düm tek üzere
aklım bir yere erişti durdu
susun
şimdi üçgenlerle oynuyorum
kaldırın bu daireleri
bir model kız geldi soyundu karşımda
saçlarından üç fırça yaptım
üç tüp boyan vardı
verenoz yeşili zümrüt yeşili krom yeşili
hepsini kattım birbirine
senin yeşilini buldum
senin yeşilinde orkestralar debussy ‘den çalıyordu
senin yeşilinde unuttum siyahlığımı

bu deli eden uğultu nerden geliyor
kim kırdı bu aynaları
toplayın yüzümüzü görelim
çirkin değiliz artık
bir kapı açılda önümüzde ölümsüzlüğe
güzeliz
sabahlar bizimle dolu
işık diyordun al işte
kör kiyilara kadar isidi yeryüzü
renk diyordun iste bak
buram buram mavi
çarsilar dolusu kirmizi
süt beyazindan geceler
sari günesler ortasinda turuncu bir gün
yitirilmis saadetlerin bahçesinde mor çiçekler

kardes degiliz diyorum inanmiyorsun
yalan bunca faziletler yalan
bizi bu cigeri bes para etmez insanlar mahvediyor
aldirma diyorum sana
dünya ikimiz için yaratildi
üç milyar insan is olsun diye geldi yeryüzüne

verdigin her kederin yüregimde yeri var
hangi kitabi açtiysam seni okudum yillardir
hangi aynaya baktiysam seni gördüm
gel desen gelemem
git desen gidemem
öl desen kanim akmaz
anladim artik seni sevmek yüce bir sey
anladim seni sevmek tanri'ya yaklasmak gibi

insanlar içinde bir sana inandim
bir seni sevdim kendimden baska
uykularimin bölündügü saatlerde
sendin düsündügüm soluk soluk
sivri biçaklar gibiydin karanligimda
gözümü yumsam seni görüyordum
oynak türkülere benzeyen yürüyüsünle
sen çikiyordun karsima
karanligimda
iki yildizdi ellerin görülmedik
karanligimda
bir orman yanginiydi dudaklarin

istesen hayat verirdim bu karanliklara
istersen gökyüzünü bir mendil gibi yirtardim
denizlerden göllerden nehirlerden
sana görmedigin renkler yaratirdim
zamanin ötesinde
yeni bir dünya kurardim sana
insansiz tanrisiz kedersiz
severdin
dag rüzgarlarinin serinligince
yasardin
bu sefil dünyamizdan uzak

bir yanip bir sönen isiklar gibiyim
yumruk kadar yüregimde sen varsin
kutsal kederler içinde seninleyim artik
sari badanali evlerde basbasayiz
bütün duvarlara gölgen kazinmis
kokun sinmis bütün perdelere
kapilarda parmaklarin beyaz beyaz
sokaklarda ayaklarinin izi
ben bu sokaklarda ölsem
kaldirimlar çekmez agirligimi
söylesem askimi asirlar boyunca
bu iki yüzlü insanlar anlamaz beni

desem ki yeryüzüne bes peygamber geldi
besincisi sensin
desem ki iki kisi kaldik dünyada
ikincisi sensin
desem ki biri var yeri gögü var eden
o da sen olurdun
sana tapmak için
kilden bir heykel yapardim güzelligince
bilsem ki sen tanri'dan iyisin
bilsem ki tanri senden güzel degil

senin o kocaman kocaman gözlerin yok mu
nasil duruyor boslugunda arzularin anlamiyorum
nasil nasil bakiyor bana
böyle merhametten uzak
git diyorsun
nereye gideyim
ümitlerim ne olacak
bunca siirleri kim söyleyecek sana
kim anlatacak dünyaya sigmayan güzelligini

gitmek mümkün olsa da gitsem uzaklara
sevmesem seni bir daha
paramparça etsem yüregimi cam gibi
sonra yaksam
savursam küllerini karli daglardan açik denizlerden
yine seni severdim toz toz
yine sana tapardim küllerimin agirliginca

bu oksijen gazi olmasa da olurdu
ama beethoven gelmeseydi dünyaya
seni bu kadar sevemezdim
ikimizin ortasinda o duruyor
sagimizda birinci keman
solumuzda ikinci keman
karsimizda üçüncü keman
sonra orglar flütler kontrbaslar
sustur su orkestrayi beethoven
simdi dokuzuncu senfoninin sirasi mi

bunca yalnizliklar bunca yokluklar benim isim degil
bu çirkinligi ben yaratmadim
ne de bu kahpe güzellikleri
bende sevmedigin ne varsa senden türedi
su karanlik bakislar
su ellerimin pisligi
su dudaklarimdan çikan igrenç sözler
besbelli senin eserin
ne buldumsa sende buldum kötülükten yana
ne ögrendimse senden ögrendim
seni sevdikten sonra basladim yasamaga

seni tanri yarattiysa beni kim yaratti
bu azabi kim verdi bana
çingirakli yilanlarin zehirini içtim
balinalarin kusmuklarini
kükürt kokulu imkansizliklar içindeyim
oysa güzeldim tarihin ilk çaglarinda
görsen sasardin
öyle aydinliktim
öyle iyiydim
kobalt mavileriyle doluydu yüregim
kursun beyazlariyla
severdin beni
midye kabuklarinin yesilligince

sonunda dedigim çikti iste
samanyolundan bir yildiz düstü dünyaya
sinekler gibi eziliverdi insanlar
her sey bir anda olup bitti
yapayalniz kaldik
ne radyo aktivite ne mantar seklinde bulutlar
ne yasamak sevinci ne ölüm korkusu
sonunda üç kisi kaldik dünyada
sen
ben
bir de jiro'nun manon lesko'su

yine bana bakarken yüzün kizariyor
toplum kurallarindan kurtulamadin daha
bütün çayirlar bombos
görmüyor musun
al basini daglara çik
avaz avaz sarki söyle sokaklarda
bir kibrit çak
bütün evler yansin
yüzbin yilin öcünü al bu serefsiz dünyadan
sonra kaldir kendini denize at
biraz serinle
sevebildigim kadar insanim ben
on gram arsenik yeter canima
beni düsünme

uzun mistral rüzgarlarinin üzerine
nimbüs bulutlari geliyor kaç
uykumuz bölündü çiril çiplagiz
kum firtinalari basladi
çin seddinin ötesinde
gölgemizi bir asya sehrinde unuttuk
taklamakan çöllerinde kaldi rüyalarimiz
haydi git
yok olduk iki oldugumuz yerde
haydi git
bir kalirsak yine var olacagiz.

besyüz borazan birden çaliyor
bin davul birden vuruyor basimda
gök gürültüleri
çekiç sesleri makine sesleri
daglardan kopan kocaman çiglar
taslar
kayalar
ey üstüme üstüme gelen deniz
ey cam kiriklarindan kader
yeter artik
nerdeyse çildiracagim
bir yesil ötesine geldim durdum iste
merdivenin son basamagindayim
bir adim daha atsam
kimseler tutamaz beni
bir adim daha atsam karanliktayim

kaç kere söyledik
su potpuriyi çalmayin diye
anlamiyor musunuz
fa diyez bemol çaresizlikler içindeyi
bir duvar yikiliyor altinda kaliyoruz
bir adam ölüyor bizi gömüyorlar
susturun su kemanlari
biraz da ilahlar aglasin yoklugumuza
kirli gözyaslari kirik iskemleler
basi bozuk çigan havalari
yeminler notalar akortsuz teller
ve sakat çocuklari nagazaki'nin
biz bunun için mi geldik yeryüzüne
devirin su putlari
mukaddes kitaplar bize göre degil artik

sinemaskop rezaletler içindeyiz
café chantant'larda dua ediyoruz
mabetlerde çiftlesiyoruz artik
mesuduz
dokunmayin keyfimize
saint pierre'in doksandokuzuncu göbekten torunu
strip tease yapiyor
foli bergere revüsünde her gece
gelsin arkasindan sampanya siseleri
kauçuk gögüslü kizlarda bir naz bir çalim
on derste ask
on derste güzellik
on derste cinsiyet
ve tam onbin yildir arayip bulamadigimiz fazilet
sonra mezarliklar dolusu günah
genelevler dolusu namus
velhasil ailece rock'n roll dansi ögrendik
tepinip duruyoruz

pirinç tanelerine çizdigimiz kral resimleri bizi kurtarmadi
ne de babil'in asma bahçeleri
hakkini veremedik alin terimizin suçluyuz
har vurup harman savurduk ömrümüzü
akilli bir maymun olmaktan öteye gidemedik
simdi bu kördögüsünde yenildikse suç bizim
geç anladik zavalliligimizi
her seyi bu sagir göklerden bekledik yillardir
bizi kimseler inandiramadi ölüme
bize kimseler ögretmedi insanligimizi

kim kurdu bu düzeni nerdeyiz
bu tekerlekler nasil dönüyor boslukta
bu umutlar bu dualar bu kahrolasi hayaller
nasil bunca yildir barindirdi bizi
bu kati yürekli topraklar
bu gülünç mezartaslari
ölümler ölümler ölümler
ölümlerden beter yalnizligimiz
bu macera ne zaman bitecek söyleyin
söyleyin ne zaman aydinlanacak
bu karanlik alin yazimiz

harun-er residin gazabina ugradik cümlemiz
basparmaklarimizin birinci bogumundan vurdular bizi
bir düsüs düstük eiffel kulesinden
sersefil oldu ölümüz caddelerde
nice evlerin nice apartmanlarin bütün agirligi üzerimize kursun gibi çöktü
sokak köpekleri isedi kanli gömlegimize
yedi yildiz senesi bagirdik agladik
kimseler duymadi sesimizi lili marlen
besyüz sene sonra anlasildi yoklugumuz
iste biz böyle yitirdik inancimizi tanriya
keyfimize dokunmayin
adamakilli sarhosuz

ya bir gül koparin bahçenizden
koklayalim
ya bir yudum su doldurun taslarimiza
içelim
ya da bir dilim ekmek verin
sükredelim yasadigimiz
karanliklar içinde
çamurlar içindeyiz
tutun kaldirin bizi
o yalanci sevginiz sizin olsun
biz yasamak için geldik yeryüzüne
alin basiniza çalin merhametinizi

körsünüz ya da sagirsiniz
beyaz çorap giydi diye
ku klux klan derneginin adamlari
bir zenciyi linç ettiler
görmediniz
ibni mansurun besinci karisini topraga gömdüler beline kadar
sabahtan aksama dek yedibin kisi tasladi
yedibin kisi tükürdü yüzüne görmediniz
su gökkubbenin altinda
bosa gitti nice bonjour'larimiz
sonra üç kere good night dedik
duyan olmadi

ya savas meydanlarinda yitirip bulamadigimiz gerçek
engizisyon iskenceleri yirminci yüzyilin
firinlar
gaz odalari
kitle halinde ölümler
kara sineklerin kondugu çürümüs et yiginlari
yaylim ateslerile delik desik olmus insanligimiz
o azgin atlarin çignedigi kollar bacaklar
o kan çanagi gözler
o süngü uçlarinda yükselen kesik baslarimiz

bizi alçaltan bu kanli zafer taçlari iste
öptügümüz o pis eller
o maymun maskara soytarilar
küçük orospular
kirli zevklerimiz
yatagimiza giren frengili kadinlar
aldigini geri vermez bir karanlik dört yanimizda
hangi perdeyi aralasak gece
hangi tasi kaldirsak çaresizlik
ölüm isli bir fener isigi bu karanliklarda
ölüm yorgun askerlerin tek umudu sicak
biz bu ölümlerle yakiniz ölümsüzlüge
bu karanliklarla uzak

siz dilediginiz sarkiyi söyleyin yine
yine karamelalarla kandirin küçük kizlari
irzina geçin torunlarinizin
o sapik arzulariniz yükseltecek sizi
o karanlik odalarin basibos rahatligi
varin dilediginiz gibi yasayin artik
bir gün bütün günahlariniz bagislanacak tanri katinda
ne cehennem atesleri ne o köprüler kildan ince
sizin için degil
siz öyle tanrilarin böyle kullarisiniz iste

simdi de oturmus tuz biber ekiyorsunuz yaramiza
kiliselerde camilerde ögütler veriyorsunuz tanri adina
sonra her gece bir cinayet isliyorsunuz
temiz çarsaflarda pis kaniniz
uykularimizda gölgeniz korkunç belali
sizi sayiyla mi verdiler bize
defolun karsimizdan
bize kendi derdimiz yeter
kaninizi bulastirmayin ellerimize

yüzsüzlügün bu kadarina pes dogrusu
haydi biraz egin basinizi
bizden af dileyin
kederimizi anlayin artik
saygi gösterin sevgimize
belki sizi affedebiliriz
ne de olsa insaniz biz de
bir zayif tarafimiz vardir

nasil aldandik bunca zamandir
nasil inandik güzelligine hayatin
bize ne dogan günesten
büyüyen bugdaydan akan sudan bize ne
alabildigine kederliyiz yorgunuz
bize dostlugu ögrettiniz
bize sevmesini ögrettiniz böyle delicesine
sevdikse günahlarimiz tanri ‘nin boynuna
sevilmedikse insanlar utansin kederimizden
ne aradik ne bulduk dünyanizda söyleyin
bir sevgiyi bile çok gördünüz bize
öpüstük uykularimizda ayipladiniz
kara kara yengeçleri saldiniz üstümüze
simdi de bir yasamaktir tutturmussunuz
rahat birakin bizi
gögüyle deniziyle
tasiyla topragiyla
o yoktan var ettiginiz tanri'siyla
dünyaniz sizin olsun.

bogaz tokluguna yasamalar bizi kurtarmaz artik
biz oldum olasi kör dogmusuz
brakisefal kafalarimiz bir ise yaramiyor
hele su bizimsiz ayaklarimizin haline bakin
aptalligimiz yüzümüzden belli
aynaya bakip gülüyoruz
oysa bütün çirkinligimiz asikar ayna gibi
söyleyin bir shakespeare mi akilliydi içimizde
to be or not to be

to be or not to be bir sey degil yine
sen olmasan benim varligimdan ne çikar
ama sen yoksun iste
bense bütün insanlar gibi ha varim ha yogum
yine sana çikiyor bütün yollar
yine bütün iki kere ikiler dört ediyor
dönüp dolasip ayni yere geliyorum.

hani o iki kişilik dünyalar bizimdi
hani sen iyiydin
halden anlardın
hani sen git demiyecektin bana
ve ben herşeye rağmen gelecektim
içimde bir umut
ellerimde olgun meyvalar
dünya nimetleri
gözlerimde yanıp yanıp sönen bir pırıltı
ama ne sen gel dedin
ne de ben gelebildim herşeye rağmen
aşkımız ayrılıklarla başladı

deli dolu akan nehirlerden tas tas sular içtik
öyle ateşlerle doluydu yüreklerimiz öyle tutkundu
karlı dağların serinliğinde uyurduk geceleri
deniz fenerinin ışığında yıkanırdık
köpükten bir çalkantıydı içimizde zaman
ne yana baksak denizdi maviydi ışıktı
sonra bir çaresizlikti zifir
akıntıya kapılmış gemiler gibiydik

bir org çalınır gibi yanıbaşımızda
öyle kendinden geçmiş öyle başıboş
öyle derin duygular içindeydik anlatılmaz
sarhoş rüzgarlara bıraktık kendimizi
aldığını geri vermez dalgalara
görmediğimiz ülkeler gördük gün doğusunda
tatmadığımız yemişlerden tattık günahkar olduk
alevden bir tasta eridi günler
bir cehennem ateşiydi aşk içimizde
hiç sönmeyecekmiş gibi yanıyorduk

tutsaklığımız nasıl başladı bilinmez
paslı demir kapılar kapandı üstümüze
taş duvarlarda kayboldu boğuk seslerimiz
çaresizliğimizi bize aynalar söyledi inanmadık
kuşatıldık ansızın kederle ayrılıkla
aman vermez karanlıklar sardı dört yanımızı
yalnızlık bir ağrı gibi çöktü başımıza
uyuduk bir daha uyanamadık

şimdi bir kutup var sana çeker beni
bir kutup var senden öteye
ben onun için böyle ortalıklarda kaldım
dağ yollarında caddelerde sokaklarda
onun için bulup bulup yitirdim seni
hangi kapıyı çaldıysam sen açtın bana
hangi gözümü yumduysam seni gördüm
zamandın zamandan öte bir şeydin
yıllarca bir meşale gibi yandın uzaklarda

bu manyetik alanda boğulmam senin yüzünden
bu zincirleri sen vurdun ellerime
sen getirdin bunca karanlıkları
al şunu mum yak
korkuyorum
bir taş aldım attım denize
günahlarımdan kurtuldum
alfabenin yirmisekizinci harfindeyim
öteye gidemem
itme beni

benim de bir insan tarafım vardı
bakma böyle kötü olduğuma
benim de dileklerim vardı
benim de bir beklediğim vardı yaşamaktan
yeter artık vurma yüzüme çirkinliğimi
hergün bir kadın ağlar benim yüzümde
büyük dertler için benim ellerim
anlamıyor musun
sen sevildiğin için güzelsin bu kadar
ben sevilmediğimden böyle çirkinim

bütün kötü yerlerde ben korkarım
biliyorum
bir hayvan leşiyim öleli kırk gün olmuş
fabrika bacalarında bir kara dumanım
zehirim akrep kuyruklarında
kötüyüm sevemediğin kadar
öyle fenayım
kapanmış bıçak yaralarında
bu pis çöp tenekelerinde unut beni
unut artık
bayat bir ekmek gibi
çürümüş bir elma gibi

sarı badanalı evlerde kazanlar kaynar
sarı badanalı evlerde günahlar işlenir her gece
sarı badanalı evlerde ölüler yıkanır
sarı badanalı evleri sev biraz
bu evlerde zaman benim akşamlarımdır yitirilmiş
bu kazanlarda benim gözbebeklerimdir kaynayan
bu sarılarda benim yüreğim bir ölür bir dirilir
anladım
bu dünyada benden başka kimse yok beni anlayan

tosca' dan bir arya hatırlıyorum şimdi
sus biraz
ensemde bir akrep yürüyor
bırak yürüsün
sabaha asacaklar beni
dokunma
yedi canım vardı ikisi gitsin
bunca ölümler az gelir bana

kalbimi yardım
bir damla kan aktı
kutuplara kar yağıyordu
üşüdüm
failatun vezniyle seni çağırıyorum
bana imbiklenmiş yeşilliğini getir
dur gitme
beş kuruşum vardı kaybettim
dur gitme
isırgan otlarından kurtar beni

deniz analarının gözlerini çaldım
sana bakmak için
güneşi üçe böldüm
al biri senin olsun
yüzümde beş bıçak yarası var
bir de sen vur
barut kokusunu severim
bir portakalı dilim dilim soy
acıktım
tut ki ben yoğum artık yeryüzünde
tut ki bir marul yaprağıydım
öldüm

al şu serçe parmağım sende kalsın.
ben kötüyüm
allahsızım
korkunç çirkinim
ben seksensekizinci tul dairesiyim
sağ gözümün üç kirpiğini kestim
al
ben lanetlendim

chopin' in cenaze marşı çalınıyor
ölüler ayağa kalktı
görüyor musun
şu soldan ikinci benim
senin yüzünden öldüm
şimdi seni getiriyorlar karanlığıma
ağlıyorum
biraz sev beni
gül biraz
yaklaş biraz
seni affediyorum

kuşkonmaz dallarına astım kendimi
sedir ağaçlarına gül yapraklarına
başımı taşlara vurdum
gözbebeklerimde büyük camlar parçalandı
tanrısal duygular içindeydim
bütün tanrısızlığımdan uzakta
bir kemiklerinin sertliğini aldım
bir teninin aklığını
sonra sıcaklığını dudaklarının
gel bak
sana bir tanrı getirdim
gel bak
bir tanrı yarattım senden