iki köşeli yalnızlık

gökyüzüne asılı kalmış bir yankı
arıyor kendisini bırakan ağzı
yeniden, yeniden sesini bulmak için

iki köşeli yalnızlığın bir ucunda sen, bir ucunda ben
birleşip ayrılıyor çizgilerimiz
hangi boyuttan koparılmıştık ki biz

anı bile yok, ses, koku bile
bir elin yazdığını öteki el karalıyor sanki
silgiler hatırlıyor, kalemler unutuyor bizi...