-
15 yıl önce vakit namazı kılıyordum, şimdi dinsizim. lisede ülkücü takılırdım mustafa yıldızdoğanlar, ozan arifler falan. bu seçimde hdp' ye oy vereceğim.
yazdıklarımda samimiyim. sorunun cevabı olabilmiştir umarım. -
cok uzun zamandir aklima takilan soru. hatta daha ileri gidip uzun uzun : degismek kötü mü diye de düsündüm. bayagi hassassim bu konuda.
ayni konu hakkinda 15 yasindaki charlotte ile bugünkü charlotte belki de apayri tepki verebilmesi beni ürkütüyor. liseden sonra baska bir bölüm seçseydim, bambaska insanlarla olacaktim, baska insanlara asik olacak, politik fikirlerim belki biraz daha farkli olacakti. bu beni inanilmaz rahatsiz ediyor. ben kimim ki diyorum? kücücük bir karardan iki farkli bir ben çikiyorsa ben kimim gerçekten?
bazen, kücükken kimi olaylara verdigim tepkilerimi animsiyorum. simdiki benden bir seyler buluyorum, seviniyorum. sanki essas bir ben varmis da, o benligin üzerine kat çekiliyormus gibi geliyor. ama o katlarin altinda ayni benin olmasi rahatlatiyor.
bir arkadasimla bu konuyu konusmustuk. bana dedi ki, su an oldugun durumu sen yarattin, belki degistin, belki apayri bir hayat yasiyorsun ama bu kararli o zamanki sen verdi. simdiki seni dünkü sen yaratti. bu da beni çok rahatlatti.
rahatlatmasi gerekiyor mu ama? ne önemi var? bu sorularin felsefi cevabi nedir bilmiyorum ama su an inandigim en degerli seylere 40 yasindaki benin kücümsemeyle bakabilme ihtimali acayip hüzünlendiriyor beni. -
babam " bir insan değişmiyorsa o insan değildir,kaç ondan" der hep. -
değişir. ben değişmem diyen insan bile değişmeyen tek şeyin değişim olduğunu anlar ve değişir.
değiştim ve değişmeye de devam edicem. sürekli olarak kendimin daha iyi versiyonu olucam. çünkü hiçbir şey aynı kalmıyormuş. -kalmamalıymış- -
insanın kendisi olmak gibi bir sorunu vardır. burada bir seçimden değil her bireyin kendine has bir benliğinin olması gerçeğinden bahsediyorum. kişi benliğini keşfedebilir, bastırabilir, yüceltebilir, görmezden gelebilir, hayatı boyunca fark etmeyebilir... etrafındaki insanlar da bireyin benliğine karşı aldığı farklı tavırların değişim falan olduğunu düşünür diye düşünüyorum. hatta "seni hiç tanıyamamışım, parayı bulunca değiştin, bu kız seni çok değiştirdi" gibi söylemler bireyin farklı deneyimleri sonucunda kendisine ve/veya benliğine karşı tavrını değiştirmesinden kaynaklanıyor zannımca. -
her insan değişir.
ama insan karşısındakini bazen değişmekle, bazen de değişmemekle suçlar. bu kısım da çok ironik. -
"tüm dünya bir sahnedir, herkes oyuncudur, biri girerken diğeri çıkar; insan yaşamı süresince birden fazla rol oynar."
william shakespeare - as you like it (2.bölüm, sahne 7, 139-42) -
biz, zaman kırıntıları,
zaman sinekleri,
tozlu camlarında günlerin sessiz kanat çırpanlar
ve lüzumsuz görenler artık
bu aydınlıkta kendi gölgelerini!
sanki siyah, simsiyah taşlar içinde
siyah, simsiyah kovuklarda yaşadık biz,
sanki hiç görmedik birbirimizi,
sanki hiç tanışmadık!
dünya bize öyle kapattı kendisini…
neye yarar hatırlamak,
neye yarar bu cılız ışıklı bahçelerde
hatırlamak geçmiş şeyleri,
bu beyhude akşam bahçesinde
kapanırken üstümüze böyle
zaman çemberi
hatırlıyor yetmez mi
güneşe uzanan ellerimiz!
aynalar sonsuz boşluğa
çoktan salıverdi çehremizi,
yüzüyoruz,
ipi kopmuş uçurtmalar gibi.
biz uzak seyircisi bu aydınlık oyunun,
birdenbire bulanlar içlerinde
gülüncün sırrını,
ne kadar benziyoruz şimdi,
aynı tezgâhtan çıkmış testilere
bir şey, bir şey kaldırdı bütün ayrılıkları!
baksak aynalara
tanır mıyız kendimizi,
tanır mıyız bu kaskatı
bu zalim inkârın arasından
sevdiklerimizi.
ben zamanı gördüm,
içimde ve dışımda sessiz çalışıyordu,
bir mezar böyle kazılırdı ancak,
yıldırımsız ve baltasız,
bir orman böyle devrildi!
ben zamanı gördüm,
kaç bakışta bozdu hayalimi,
ve kaç düşüncede!
ben zamanı gördüm,
şimşek gibi bir ânın uçurumunda.
kim tanır bizi şimden sonra,
aydınlığı kıt gecemize
misafir olanlardan başka;
kuru tahta üstünde bizimle
paylaşanlar günlerimizi
ve benim gözlerimle bakanlar güneşe
ancak tanır bizi
mor çemberlerin uçuştuğu akşam sularından!
akşamın tek bir ağaç gibi
dal budak saldığı sular
çocukluk rüyalarının bahçesi!
sakın kimse el sürmesin dallara,
yapraklar, meyvalar olduğu gibi kalsın
benim uykum boyunca!
ben zamanı gördüm,
devrilmiş sütunları arasından
çok eski bir sarayın
alnında mor salkımlar vardı
ve ilâhlar kadar güzeldi.
uçmak için kanatlanmayı bekleyen
yavru kuş gibi doğduğu kayada
ben zamanı gördüm
çırpınırken avuçlarımda.
bak martılar kanat çırpıyor sana
bir rüyadan kopmuş gibi bembeyaz
yelkovan kuşları yalıyor suyu,
sen ki bakışından yumuşak bir yaz
gülümser en yeşil gecesinden
ve sesin durmadan, durmadan örer,
yıldız yosunu bir uykuyu…
bak, martılar kanat çırpıyor sana.
süzülen yelkenler var enginde,
dalgalar var, güneş var.
güneş ayna ayna, güneş pul pul
güneş saçlarınla oynar
omzundan tutar giydirir seni,
sırtında tül olur belinde kemer
boynunda inci
ve dişlerinin zâlim çocuk sevinci
birden tanrılaşırsın genç adımlarında
mevsimler önünde çözer yükünü
bahçeler yığılır eteklerine!
rüya ile
hayal arasında
hayal ile
hakikat arasında
yalnız sen varsın!
gece ile
gündüz arasında
güneşle
göz arasında
yalnız sen varsın!
niçin sen yaratmadın bu dünyayı?
ellerinin mesut işaretlerinden
daha güzel doğardı eşya!
daha zengin olurdu aydınlık
kendi karanlığından çağırsaydı sesin,
sular başka türlü akardı
sert kayalardan göklere doğru
büyük, mavi, aydınlık sular!
eğilme sakın üstüne
kendi yeşilinde boğulmuş havuzların,
ve bırakma saçlarını tarasın rüzgâr,
durmadan çukurlaşan bu aynada!
bilinmez hangi uzaklara götürür seni
dudak dudağa öpüştüğün hayal!
sokma güneşle arana,
imkânsızın parıltısını!
ve tanımadan, hiç tanımadan sev insanları!
değişmenin ebedî olduğu yerde
güzeldir hayat!
ne kadar uzak, uzak
yollardan gelir bize
ve çok yabancı bir şey gibi sevinçlerimiz,
keder durmadan çiçek açar içimizde.
ne çıkar unuttuk hepsini!
biz ki boş yere gerilmişiz anladık artık,
yıldızların amansız çarkına
ve boş yere sızlamış kemiklerimiz,
bilmiyoruz şimdi, mevsim yaz mı, bahar mı
bahçelerde hâlâ güller açar mı,
bilmiyoruz, kadınlar, kızlar,
şarkılar masallar var mı?
gece ile gündüz,
acıdan kaskatı kesilmiş yüz,
uykusuzluktan harap göz,
öpüşen dudaklar,
çözülmeye razı olmayan eller var mı?
ayrılık var mı gurbet var mı?
biz beyhude yere gecikenler,
çoktan bitmiş bir yolun ucunda
bilmiyoruz şimdi ıssız gecede
ne yapar ne eder,
gidip de gelmeyenler,
beyhude bekleyenler!
biz ayın çıplak arsasında
savrulan zaman kırıntıları.
nerden bilelim bunları!
(bkz: ahmet hamdi tanpınar) -
insanı insan yapan bedeniyse değişir. duygularıysa değişir. düşünceleriyse o da değişir. alışkanlıkları, adımları, bakışları, gülüşü, hepsi değişir. sevgisi değişir. sadakati değişir. duyarı değişir. artık o kadar değişir ki insan ya aynadaki yabancı gelir ya solumuzda kalan. çok acıdır bu aslında. fotoğraflar da çok acımasızdır. çünkü artık öyle bakmadığını bildiğiniz insan size hala öyle bakmaktadır. dünya değişir her şey değişir değişmeyen bir şey yoktur a dostlar, ölümden başka.. -
değişmeyen insan mı var ki?
ilk anne karnina düsmeyle baslayan degisim seruveni doguma kadar kendini gosterir ve de yasam boyuda devam eder.morfolojik olarak degisen insan ayni zamanda psikolojik olarak büyür ve de degisime ayak uydurur.