(bkz: te-re-sa)

calvino"yu "teresa"ya seslenen insanlar" isimini taşıyan hikayesiyle keşfetmiştim; yky baskılı "sen alo demeden önce" hikayeler toplusu o büyülü ve var olmayan teresa"nın peşi sıra gecemin karanlığına yayılmışlardı.
tanrım, çehov"dan sonra kahkaha atabildiğim, beni sözcüklerle ifade edilmesi zor üzüntüye sürükleyen bu adam ve onun küçük, lakin özünde dünyaları anlatan sözcükleri üzerimde muazzam etkiye sebep olmuştu. bir gece yarısı, o, alo demeden önceydi bütün hatırladıklarım ve yaşananlar...

peki, calvino"da olan ve beni ona çeken şeye ne ad vermeli? belki de öncelliği roman ve hikaye sanatında olgun bir yeri olan ironiye vermeliyim. calvino tam bir ironi ustası; fellini sinemada her neyse, calvino"da edebiyatda oydu. mizahı ölçülü, yerinde ve nokta atışı kullanıyordu ki, roman ve hikayede mizah ciddi bir unsurdur; her nasıl ki sinemada minimalist tarz herkese has değil, yansıtamadığınızda komik duruma düşme ihtimaliniz yüksekse, mizahın edebiyatdaki yansıması da benzer işlevi görür. anlatmak istediğim de bu zaten, calvino gülüşü tanır, kinayenin içinde yaşar, insanlığı ve dönmeye devam etmekte olan dünyayı gülüşle algılar. ve hatta umberto eco"nun romanlarına yayılan mizahın kaynağı da calvino"dur, gülüşü tanıyan calvino.

"bir kış gecesi eğer bir yolcu"yu pek o kadar sevmesem bile, "görünmüz kentler"in yeri bende ayrıdır. hayali kentlerin, hiç var olmamış şehirlerin hayaline bürünür calvino, o hiç var olmamış kentlerde gezintiye çıkar, poetik anlatım dünyasının içinde kendinizi ararsınız...