izmir sendromu



  1. güne boyoz yemeden başlayamayanların geçirdiği sendrom. gün içinde kendisini çiğdem çitlemeye ve domat yemeye bırakıyor. minibüs'te "müsait bir yerde inebilir miyim?" yerine "lambalarda kaliyim" tercih ediliyor, ev şöyle bir klorakla temizleniyor.
  3. izmir özlemidir o.

    izmir'i boyoza, çiğdeme, güzel kadına indirgeyen "izmir fanatiklerine" de, izmir'i kötülemek için pusuda yatanlara da buradan en içten selamlarımı(!) gönderiyorum.

    izmir kimsenin değil, ona sahip çıkanlarındır. sarışın teyzesi ile, mardinli midyecisi ile, mavişehir'i ile, gediz'i ile, alsancak'ı ile, tepecik'i ile izmir bir bütündür. sevecekseniz böyle sevin yahu.

    valla sinirlendim ya. izmir'i bir anlayın ya. bakın bakalım izmir size ne anlatıyor. alsancak'a gidiyorsunuz ya kıbrıs şehitleri'ne içmeye ya da kordon'da yuvarlanmaya. elinize biranızı alın azcık liman yönüne sakin bi yere yürüyün orada tam yarım saat bekleyin bakalım izmir size ne anlatıcak. sonra gelin beni kızıllandırın.
  4. izmirden başka hiçbir yerde yaşamamış başka bir hayat alternatifini hiç tatmamış insanların izmire bir gram laf söyletmemesi sendromudur. fazlasıyla bencillik ve kendini beğenmişlik içerir. gezip dolaşıp izmir sevdası ağır basanlara, görüp sevdalanıp demirleyenlere saygım sonsuz. ama izmiri karşıyakadan göztepeden çeşmeden foçadan ibaret görenlere ise o acımız büyük gözlüğünü çıkartmalarını ve bu şehri en azından her sokağıyla köyüyle tanıyıp sevmelerini, başka şehirleri karalamadan önce de gidip bir zahmet bir süre yaşamalarını bekliyorum, umuyorum.