pembe hayat kuirfest de izledim chantal akerman'ın filmini. “je, tu, il, elle” tam da akerman’ın genç yaşının tazeliğini, hayat enerjisini, oyunbazlığını, cinselliğe dair merakını, isyankarlığını yansıtıyor ve sinemanın neredeyse tüm yerleşik kurallarını yerle bir ediyor. “je, tu, il, elle” provokatif estetiği ve akıllara kazınan gerçek zamanlı lezbiyen sevişme sahnesiyle oldukça cesur bir yapım.

kendi dilini yaratmış olan yönetmenlerin ve o dilin aynası olan filmlerin başını çeker “je, tu, il, elle”. kadın bedenini, cinsel bir obje ya da bir arzu nesnesi yerine koyan ve bununla kadının doğasına ‘hizmet eden birey’ vasıfları yükleyen eril dile karşı; yaşamda kendi öznesi olmuş ve yaşama gereğini, temel ihtiyaçlardan başka hiçbir şeye dayandırmayan özgür bir beden olarak görüyoruz akerman’ın anlatımıyla.

başkarakterimiz julie, kısa süre önce kız arkadaşından ayrılmış. bu ayrılığın ardından, hayatında yapabileceği değişikliklere odaklanmak istiyor. bu değişiklikler bir süre sonra bir insanın yaşaması için gerekli olan ihtiyaçları asgari seviyeye indirgemeye dönüşüyor. bir yatak, bir kesekağıdı dolusu şeker, kâğıt ve kalem. çünkü gıdaya ve anlatmaya ihtiyacımızın olduğu yaşamımızda geri kalan fazlalıklara yer yok.

izlediğim ilk akerman filmiydi. sinema dili gerçekten büyüleyici ve şaşırtıcı oldu benim için. bu film için; 24 yaşında genç bir kadın sinemacının, sinemanın “eril” değerler sistemine başkaldırı manifestosu demek hiç de yanlış olmaz. akerman sinemasını daha iyi anlayabilmem için çok daha iyi tanımam gerektiğini düşünüyorum.