-
şu anda yeryüzündeki en iyi gitaristler arasındadır. duygusuz diyenleri "ah hayatım ben hep jiiaz buluuz" diyenler olduğunu düşünüyorum. metal müzikten bahsediyoruz. dream theater da işin içine girince iş progressive metal oluyor. adamın ne yapması bekleniyor? davul arkada çıldırıyor, bas klavyeyi baştan sona dolaşıyorken john gitarı cleane alıp duygusal solo mu atsın? he illa onu kast etmiyor olabilirler. ama o bpmde duygu ancak tonla ev tekniklerle sağlanır. ki yazdığı tonların şarkılara çok uygun olduğunu düşünüyorum. teknik olarak da bir sıkıntısı elbette yok.
ayrıca günümüzün leş müzik piyasasında hala çatır çatır metal yapma gayretinde olan sayılı adamlardandır. sırf bu bile saygı duyulmasını gerektirir bence. -
Bir karikatürü vardı. Her seferinde yarılıyorum gülmekten. Böyle adamlar beni gitardan soğutuyor. Allah vergisi yok işte napalım. -
en sevdiğim 2. gitaristtir kendileri (birincisi için (bkz: steve morse) ). sonradan öğrendiğim kadarıyla petrucci'nin de idolüymüş steve morse baba. aha bu da ispatı..
mükemmel bir tekniği vardır. çok kompleks ve aksak ritimli parçalar bestelemesiyle ve "duygusuz" çalmasıyla tanınır.
önce şu duygusuz konusunu halledelim. açıyoruz best of times'ı geliyoruz solosuna bu albümden kesilmiş hali, bu da sadece petrucci. şimdi bu adam bu soloda resmen teknik sıçmış. peki duygusuz mu? bence kesinlikle hayır.
duygu kısmını hallettiğimize göre gelelim solo albümüne. kendisinin 2015'te piyasaya çıkan Suspended Animation adında bir albümü var. Benim favori parçalarım Glasgow Kiss ve Damage Control.
sırada ise Liquid Tension Experiment'la yaptıkları insanlık dışı çalışmaları var.
Aynı isimle 2 albümleri var burada da. Paradigm Shift, Osmosis, Universal Mind, Acid Rain, Biaxident benim için güzel çalışmaları.
An Evening with John Petrucci and Jordan Rudess diye bir şey var bir de. bu çalışma da resmen can sıkıntısından ortaya çıkmış. doğaçlama takıldıkları nispeten daha az deneysel ama bence çok güzel bir çalışma olmuş.
geldik zurnanın zırt dediği yere. petrucci ve dream theater.
bildiğiniz üzere Dream Theater, Berklee'de okuyan üç kafadar John Myung, John Petrucci ve Mike Portnoy tarafından kurulmuştur. petrucci'nin çocukluk kankası Kevin Moore'a da gel abi çalalım demesiyle temeli atılmıştır.
myung abi çok aşırı aşmış (bilenler bilir, bilmeyenler için link) bir abimiz olmasına rağmen konuşmaz. efendi, şeklini hiç bozmayan, işini yapan bir kişidir. o yüzden genelde grubun başında portnoy ve petrucci vardı. 2010 yılında portnoy'un gitmesiyle de petrucci benim için grubun tek sahibi olmuştur.
dream theater'da yaptığı besteleri ya da mükemmel sololarını yazmaya kalksam başa çıkmaz. o yüzden o kısmı atlıyorum. yine de şu videoya bakmanızı tavsiye ederim.
şu video beni eğlendirmişti hakkında az çok fikir sahibi olmak için izlenebilir. Petrucci'nin parçaları nasıl öğrendiğini merak edenler için şurdan fikir sahibi olunabilir. şurda da kızıyla yaptığı eğlenceli cover her telden çalabileceğini en güzel şekilde gösteriyor bence. ayrıca sahnede çalarken iki tane demir blok kullanır. adı varsa onların bilmiyorum. solo atarken ayağını koymak için. Kendisi biraz evrim geçirmiştir. Şiştikçe şişmiştir eski videolarında tanımakta zorlanabilirsiniz.
gitar olarak başlarda ibanez jpm kullansa da şimdi musicman'in kendisi için ürettiği gitarları kullanmaktadır. gitarları konusunda bir diğer ayrıntı ise bazı parçalarında 7 telli gitar çalmasıdır.
ayrıca rock disipline adında bir gitar metodu yayınlamıştır. eline gitar alan her insan evladının bir göz atmasını tavsiye ederim.