şimdi hangi sayfasına başvursam
bir sebep-sonuç ilişkisi buluyor hemen
her satırı bir ‘tashih’le yaralı
bir masalcı oluyor zaman
ölümleri kutsuyor, yalanlar emziriyor
infazlar büyütüyor tarihin beşiğinde
her köşebaşında kimlik soruyor benden
açıp yaramı gösteriyorum

sen yüzünün haritasında koyaklar çiziyorsun
gözlerinde sessizce yatak değiştiriyor bir nehir
bir şarkı tek tek kusuyor notalarını
ben orda yenik düşüyorum bir geleneğe

anlamını yitiren her ne varsa bu kentte
pıhtılaşmış kan renginde bir nakarata yazdırıyor adını
birer alışkanlığa dönüşüyor durmadan
ağıtlarla yitip giden bir ömre sonsöz oluyor
yangınların içini boşalttığı eski evlerle
giderek sana benziyor bu kent

şimdi bir acının taksitlerini ödüyor zaman
yazgıma bir şerh düşüyorum helalleşiyorum kendimle
bir soru kipinin kaçınılmaz yanıtında gözlerin
burçlarında kurşunlu mozaikler
işte yangından arta kalan bedenim
son fitili ateşleyebilirsin
onu da sana bağışlıyorum