nabokov romanları arasında okuduğum en çarpıcı, soğuk ve akıcı roman olan karanlıkta kahkaha, bir erkeğin bir kadının karanlığına kendini kaptırıp nasıl kaybolduğunun trajedisini ele alıyor. aslında gayet klişe bir konuya sahip, handiyse basit pembe dizi ayarındaki bu romana beni bağlayan şeyin ne olduğunu sorarsanız, nabokov'un üslubu ve karakterleştirmedeki ustalığıdır. bu romanında da okuyucusunu etkisi altına alıyor her zamanki gibi. şöyle bir başlangıçtaki romana kim kendini kaptırmaz?
"öykünün hepsi bu kadar. biz de üstünde hiç durmayabilirdik, eğer anlatmaktan keyif alıp kar elde edebileceğimizi bilmeseydik."
zıtlıkları çok güzel kombine eder nabokov bu romanda, okuyucusuna da kahkaha attırır karanlıkta. hepimizin üzüleceği bir durumdan ironiler yaratır, dalgasını geçer.
bizse sonunda şunu idrak ederiz: "ve dünyada başı dönen kör bir adamın kapıldığı kadar korkunç ve çaresiz bir duygu yoktur."
nabokov'a henüz başlamadıysanız, bu roman müthiş bir tercih olurdu.