içimde anlamsızca bir şiddet isteği. elimdeki çantayi fırlatsam, ellerime kıyafetimi dolayıp camlara yumruk atsam sonra polisler falan gelse vakit geçer diye düşünüyorum. hem belki beni eve de bırakırlar.
kollarımda bu gücü hissetmediğim için vazgeçtim. kadıköyün ara sokaklarında yürümek iyi gelir diye düşündüm. ilk girdiğim ara sokağın kimsesizliği ve sokak lambalarının yarattığı yalnızlık kendimi sokağa ait hissetmemi sağladı. sokağın tam merkez noktasına çantamı koyup üstüne de kıçımı yerleştirdim.
kafamı yukarı kaldırdım. önce gökyüzünden başladım. sonra apartman camlarına, yanan lambalara baktım. birkaç insan sokağa misafir oldu, geçip gittiler. gidişlerine baktım. hiçbir sey, hiçbir şey yoktu ya da her şey yoktu.
sonra küçük bir kedi gelip kucağıma oturdu. anlamıyorum. neden kafamı karıştıyorsunuz, anlamıyorum .