Şebnem İşigüzel, Kirpiklerimin Gölgesi’nde, henüz on bir yaşında bir kız çocuğunun yaşadığı akıl almaz olayları anlatıyor. Herkesin bildiği, ama kimsenin görmek istemediği bir trajedinin üzerindeki perdeyi kaldırıyor ve bir dil ustalığıyla, kolay kolay cesaret edilemeyecek bir yüreklilikle hepimizin tanıdığı bu kız çocuğuna ses veriyor.

hanene ay doğacak kitabından sonra okuduğum ikinci şebnem işigüzel kitabı. cesur ve özgün bir dili var. ne derler, beğenirler mi demeden özgürce salıyor sözlerini. türk edebiyatının kadın yazarlarını seviyorum ben. içten yazıyorlar, hep yazsınlar...

!---- spoiler ----!

Baykuşlar öttü. beni takip eden sansar yolunu değiştirdi. İlerideki yaslı meşenin gövdesinde iniltiye benzer bir ses koptu: Bugün yarın devrilirdi. Telaşlı bir kirpiyi korkuttum. Sonunda telefon kulübesine ulaştım. Çamurlu su birikintisine bastım. Bez ayakkabım su aldı. Telefon kulübesine girdim. Kapıyı kapattım. Gizlice aramak istediğim arkadaşlarımı, kimi zaman okulu, bizleri kasabadaki okula parasız taşıyan okul servisini hep buradan arardım. Evimizde telefon yoktu. Annemin ve ağabeyimin cep telefonları vardı. Kaplıca Otelinin çatısındaki antenden dolayı iyi çalışırdı bu cep telefonları. Buradan bir defasında masal anlatma servisini aramıştım. Aradığınız üç haneli numarada bir kadın anında masal anlatmaya başlıyordu. Çok mutlu oluyordum. Karnındaki kontörler masalın sonunu dinlemeye yetmemişti. Ayrıca üzülmüştüm benim için kıymetli olan telefon kartını böyle eğlencelik bir şeye harcadığım için. Sonra, bunu Kaplıca Oteli’nde odaları temizlemeye çıktığımda yapmaya başladım. Yatağa uzanıyordum. Başkalarının bıraktığı dağınık yataklara. Çarşaflarını değiştirip yeniden yaptığım temiz yataklara. Telefonu kulağıma iyice dayıyordum…

!---- spoiler ----!