-
çok kötü bir durumdur. çevrenizde size bos bos bakan en az bir çift göz ve ince gormesine rağmen anlaşılamayan siz. gerisi cehennem azabı. -
ikinci bir espri ile durumu kurtarmak zorunda kalınabilir. "işte bu da böyle bir anımdır." "sizle paylaşmak istedim." gibi. veya gemileri yakıp, "komik değil mi? bence çok komik." denilebilir. eğer karşı tarafın huyunu suyunu bilmiyorsanız espriyi yapıp "nasıl patlattım espriyi" bakışı atmamak lazım. normal bir şey söylüyormuş gibi söyleyince durum daha kurtarılabilir olur. ayrıca "espri yapmak zorunda mıyım?" diye düşünmek lazım. -
açıkladıktan sonra da gülmüyorlar, uğraşmayın. -
sık sık basima gelir." anlamadiniz degilmi? " dedikten sonra basit bir sekilde "beklemiyordum zaten" derim ve olayi karsi tarafa yikarim. ne yapalim sivri zekamiz ile birde bizmi rezil olalim yapragam. -
üniversitedeki kız arkadaşımla sırf bu yüzden ayrıldım. başbaşa iken sıkıntı olmuyor da arkadaş ortamında herkes gülerken bana boş boş bakan bir çift göz görmek beni deli ediyordu. -
bazı arkadaşlarıma her seferinde açıklama yapmak zorunda kalıyorum. hem o anın hem de esprinin tadını kaçırıyorlar. -
hayvan gibi şey yapıyosunuz ya. -
fıkrasına gülünmeyen kişininki kadar olmasa da can sıkıcı durum.
karşında espiriyi yanlış anlayıp başka yönde alınganlık yapan birisi yoksa açıklamak için herhangi bir çaba sarf etmemek en güzelidir. -
zor bir durum, insan kıvranır o esnada, çünkü karşısındaki kişinin öğrenmeye çok da meraklı olmadığını bilir, nefesini boşa tükettiğini düşünür. ancak duruma iyice alışan biri olarak söyleyebilirim ki, ben artık zorunda hissetmiyorum kendimi, hunili muamelesi çok da hoş gelmeye başladı aslında, gülüyorum geçiyorum esprilerime. zaten sadece diğerlerini güldürmek isteseydim, palyaço olurdum. -
etrafımdakiler yakın çevremdense "bilmiyonuz mu yeaaaa" diye başlayıp ufak aşağılamalarla^:mağarana bizi ne zaman davet ediceksin^^:ateşi bulmuşsun hiç söylemiyon gibi^ devam ederek sıyrıldığım durumdur. yakın çevrem olmadıkça espri yapmıyorum sırf bu durumda kalmamak için.