Başlarda oldukça ağır ve boğucu bir anlatıma sahip olan kitap, dokuzuncu bölüm itibari ile hızlanmaya başlıyor. Bu noktaya kadar karakterin iç dünyasına yoğunlaşan kitap, asıl olaya yöneliyor. (Bu arada Allah Zeynep’in ocağına ateşler salsın. Kitabı da, komiserim Ferhat’ı mı da ziyan etti. Hatta onun yüzünden, en iyi yardımcı karakter adayı Tugay bile fırça yedi.) Yükselen aksiyonla birlikte doğallaşan anlatım sayesinde kitap sizi sarmayı başarıyor. Dozunda verilen ansiklopedik bilgiler, yerinde ve layıkıyla edilen usturuplu küfürler, yazarın dilindeki doğallık ve sadelik son derece başarılı. Küfür ve bir takım fiillerin kullanımı ile içimde Edirne ve Eskişehir ağızlarının benzer olduğu hissi uyandı. Ayrıca benzer fantastik kurgular sadece kitabın kahramanları içinde dönerken, Kıyamet Tarikatının tüm İstanbulluların şahit olduğu doğa üstü bir olay içermesi ile de ayrıca takdire şayan. Sadece final sahnesinin ardından bir gün yada bir kaç zaman sonrasında karakterlerin ferahladığı, devam kitabının başlangıcının nasıl olacağına dair okuru düşüncelere sevk eden kısa bir bölüm daha ilave edilse nasıl olurdu diye düşünüyorum.