koro

yaşamdan başka ölüm yoktur
mutluluk çocuklara mahsustur
onların da ölümleri damla damla
birikir aylarla, yıllarla
yürüdükleri yollar bir tabuta dönüşür

her insan kendi tarihiyle başbaşa
boyuna dünyayla ilgili kitaplar okur
sokağa bir ilmek gibi açılan camlarda
bir katılma isteğinin acısını dokur
kendi ayakizlerine basar oysa
kendi kendine konuşarak büyür

ben

keşke yeniden doğmak gibi bir şeylere inansam
biri önümdeki şu bira bardağını yenilese
ben söylemeden, çağırmadan
bacalardan yükselen duman
bir deniz köpüğüne dönüşse...
değişsin diyorum, her şey değişsin
hiçbir şey kalmasın ayakları üstünde

sen

ne güzeldin, uzayan hep uzayan ellerin vardı
bütün çocukların ağzıyla konuşur gibiydin
gözlerinden bir gül çıkarıp atamasan da
her bakışın bir gül dolgunluğuyla açardı
bunun için hiç uçurumlara yürümedin, denizleri bilmedin
duraklarda hep kendini bekledin
herkesin indiği otobüslere bindin usulca

o

yalnızlığı bir uçurtmadır ki takılacak yer arar
denizlerin dibinde yürüdüğünü sanırsın
ruhu olan bir gölgedir, bedeni kimbilir nerde
önüne gelene kendi adını sorar
bunun için sözlükleri devretti birkaç kere
ölüm, denizde mahsur kalmış bir gemidir ona
her kıyıda fener olmak gibi alışkanlıkları vardır

biz

kuşların teyellediği bir göğün altında
birdenbire sökülen dikişler gibiyiz
iplerimiz uçuşup duruyor havada
takacak yerimiz yok, boynumuzdan başka

siz

uzaksınız, niye böylesiniz, çoğul ve sessiz
tarihinizi kitaplara alınmayacak olaylardan seçersiniz
kapılarınızda çiçeksiz girilmez yazıları
sizin kanınızda aynalar dolaşmaz mı
kendi ölümünüzü gazete ilanlarından öğrenirsiniz

onlar

susmaktan yosun bağlamış ağızlarıyla
bir gün konuşmaya başlarsa, ne oldu
demeye kalmadan bir fotoğrafçı çağır
ve havada yakala seslerinin resmini
altına ayı, günü, saat, yazmasan da olur

ben

iktidar akıyor nereye elimi atsam
irmakları deniz boğuyor, denizi toprak
ben de bir gün şair olursam
dersem ki artık enel hak
dünya beni gönderlere çekersen
ne olur, ne olur rüzgarsız bırak

sen

kirpiklerin tozlu dünyaya bakmaktan
çamurlar üstünde tüten buhur gibisin
yalnızsın, üzgünsün ve kederlisin
yaşam akmaya başlıyor tırnaklarından
toprağın ve suyun bütün gizlerini belledin
seni gökyüzüne gömecekler bunun için

o

bedeninin kaleleri, burçları var
geçilmez, yazıyor duvarlarında
ve bir çift meme ucu mazgallarında

biz

sevgilerimiz de rastlantısal, nefretlerimiz de
hep kendimize çarpıyoruz en olmadık yerlerde

siz
bir sabah postal sesleriyle uyandınız
diyelim ki akşamdan kalmaydınız- misal
önünüze kızarmış ekmek, bir bardak çay
radyodaki marşlara kulak kabarttınız
hapishanelerde dediniz yerimiz var münhal

onlar

ölülerini hep kefenlere sararlar
bir yaşam boyu sıkılı duran yumrukları
toprağın üstüne çıkmasın diye

koro

ince yazıyla yazılan bu şiir
kalın duyarlıklara seslenecektir
kimse yaşarken bir şey okumasın artık
ölümün şiiri herkese yetecektir...

1985