-
- izledim
- izlemek istiyorum
-
youreads puanı (8.49)
on yıllık mahkumiyeti biten yusuf tahliye zamanı gelince, kalan ömrünü cezaevinde geçirmek istesede dışarı çıkmak zorunda kalır. elinde yıllardır görmediği, müebbet mahkumu bir ardaşının verdiği adres ile bir namus davası yüzünden aşığını öldürüp, kendisini sakat bıraktığı ablasını görmek için izmir'e gelir. ablası ve eniştesinin evinde 'gördüklerinden' kaçıp, ucuz bir otele yerleşir. burada 'bir iyilik' nedeniyle tanıştığı üç kişi ile ne yapacağını ve nereye gideceğini bilmeden beklemeye başlar.
-
"kader diyemezsin sen kendin ettin/ aşkıma sevgime ihanet ettin" ve " masum değiliz hiçbirimiz" şarkı sözlerini akla getiren film.
masumiyet bana hep yusuf atılgan'ı hatırlatır. sanki zeki demirkubuz aylak adam'daki bay c.'yi ve anayurt oteli'ndeki zebercet'i başka bir otelde bir araya getirmiş.
filmde dikkatimi çeken erkek şiddeti yüzünden hem yusuf'un ablasının hem de küçük çilem'in konuşma yeteneklerini kaybetmiş olması. toplumun kadını suskunluğa mahkûm etmesi, şiddetin de en yakındakilerden gelmesi. birini kardeşi, birini daha doğmadan babası bu kadere mahkûm etmiş. bu ikisi adına da diğer bütün kadınlar adına da derya alabora bağıra çağıra konuşmaktadır adeta.
filmin başında "hayat"tan korkan yusuf'un hapishaneden çıkmak istememesi üzerine hapishane müdürü ona nasrettin hoca'nın göle maya çalması gibi ya tutarsa mantığıyla "çık bir dene, baktın olmuyor" der. filmin sonunda yönetmen bu sözü desteklercesine samuel beckett'in şu sözlerini kaydırır ekranda: "hep denedin, hep yenildin. olsun. gene dene, gene yenil. daha iyi yenil." godot'yu beklemeye devam.
yollar, otobüsler, sürekli televizyon izleyen insanlar, açılıp kapanan kapılar, filmin gidişatına uygun türk filmlerinden kulağa çalınan sözler, karanlık... herkesin içinde bir yerlerde bekleyen ve bir zayıf anında ortaya çıkacak olan karanlık.
"masum" ve "masumiyet" kelimeleri sadece kemal sunal'ın "ben masumum hakim bey" repliğinde hoş geliyor. onun dışında... hem artık müzesi de var. -
izlemek için geç kaldığımı biliyorum ama tam uygun zamanda hatta uygun mevsimde izlediğim için bir o kadar mutluyum. içinde ot çekilen film'ler teması da yapmadım ama geçen hafta trainspotting 2'yi izleyip bu hafta masumiyet ile devam etmek edinburgh'tan basmane'ye uzanan bir yolculuk etkisi yarattı. benzer yüzleşmeler, benzer yolculuklar, benzer kaygılar.
zeki demirkubuz için kulağıma gelenler şunlardı; bir sahneye kamera odaklanır ve 5-10 dk o sahneye kitleniriz. ancak masumiyet'te bu şekilde bir sahne yoktu, düşmeyen temposu ve uyandırdığı merak ile halıya çöküp o şekilde izlemişim hatta wc ihtiyaç molası bile veremedim.
film'de birden çok şey bulabilirsiniz, misal çekildiği yıl izlerken akıllara gelmeyen ama bugün izleyenler için retro sayılabilecek bir türkiye özeti gibi, 1997 yılı filmin çekildiği yıl, reha muhtar'ın reha olduğu yıllar. kapısı bir türlü kapanamayan devlet daireleri, çayların şirketten olduğu tesisler, ulusal kanalların dizi ile uyuşturmayıp yeşilçam'dan örnekler sunduğu yıllar. hayatın içinde pişkin'i var, şımarık'ı var, ahlaksız'ı var. filmde kim var dersek sabreden insanlar var derim. otobüs yolculukları, zorunlu otel konaklamalarında insanlar dikkatimi çekmiştir, hayatla mücadele eden insanların yüzünde hiç bir zaman sıkıldım, oflama poflama olmaz. o insanları gördükçe de kendimden utanırım. otel lobisi'nde takılan ekrana umarsızca bakan yolcular için hangi kanalın açık olduğu çok önemli değildir. asker gazinosu için de benzer tespiti cem yılmaz yapmıştı, kral tv ekranlarına hipnotize olmuş gibi bakan er'ler görürsünüz. hiç bir zaman sıkıldım demezler.
filmden anekdotlarla devam edelim, mini spoiler içerebilir ama filmin başına sonuna tesir etmez. film'de tiyatrocu farkı ile efsane diyalogların nasıl hafızada yer ettiğini gördüm, haluk bilginer'e laf edebilir miyiz? nuri bilge ceylan'in kış uykusu'nda otel işletmecisi ve ukela, monşer elindeki kadehi ile adeta kendini oynamış haluk bilginer, yıllar önce de renkli gömleği ile dumanlı kafası, oradan oraya sürüklenen bir kaybedeni oynayarak taban tabana zıt iki rolün de nasıl üstesinden geldiğini ispatlamış. bukadar yıldır film izledik de bu kadar ağzının içini dolduran orrroospusunn diyenine rastlamamıştım.
derya alabora yani uğur hanım için de konuşacak çok şey var ama bekir'in bana da vereceksin orospu dediğinde bekir'e vermeyen uğur hanım daha sonra yusuf'a "al ulan al verecem sana" demesi; diyaloğun öncesinde de uğur hanım'ın "ulan yüzüme otuzbir çeker gibi baktığını farketmedim mi sandın lan puşt! nerden çıktı lan bunlar?" yusuf'un ise "sevdim abla. ne kötülük var bunda?" akıllara kazınan sert diyaloglardı.
filmde yine unutamayacağım yusuf'un deri ceketidir. emanettir, ve güven kıraç ceketi çok iyi taşımıştır. filmin yükselen yıldızı'dır. kapanışı da yine bir diyalogla yapalım.
"- film bu mehmet abi, film. milleti ağlatmak için yalandan yapıyolar…
- yalan malan, böyle de olmaz ki kardeşim!!!" -
oğlum bekir, dedim kendi kendime, yolu yok çekeceksin. isyan etmenin faydası yok, kaderin böyle.
yol belli; ey başını usul usul yürü şimdi. o gün bugün usul usul yürüyorum işte.
haluk bilginer' in doğallığıyla insanı mest eden tiradını barındıran film. -
dostoyevski adının geçmediği kitabı okumayan adam, zeki demirkubuz , bu filmdeki karakterleri de sanki dostoyevskinin budala romanından uyarlamış gibidir, bekir asla elde edememesine karşın her zaman sevdiği kadının peşinde ve müthiş tutkulu halleriyle rogojin'i, kadın karakter kendisine yakın duran her iki karakteri de aşık etmesi ve fettanlığıyla anastasia filipovna, yusuf ise elbetteki masumiyetiyle prens mişkin'dir lakin masumiyetini yitirip rogojin'e evrilir. demek ki bu ülkeden bir mişkin çıkartamayacağız, sanırım altyapılara verilmeyen değerin bir sonucu. -
o efsane tirat, hala youtube favorilerimdedir. kafam bulandıkça açar izlerim. derya alabora'nın o femme fatale rolünü ne mükemmel oynadığı gelir aklıma. var mıdır böyle kadınlar diye sorarım kendime. varmış. varmış ki, filmini yapmışlar der içimdeki ses. -
bu filmde en az dikkat edilen konulardan biri de uğur'un zagor'a olan aşkıdır. yönetmenin belirttiği gibi aslında o da önemlidir bu filmde. hapisten hiç çıkmayacak bir adamı beklemek. mecnun'un leyla'ya aşkı diyemez miyiz buna? -
haluk bilginer' in efsaneleştiği film. -
kaderin , yollarını bir şekilde kesiştirdiği insanların, hayatlarının bir döneminde birbirlerine teğet geçmiş olabileceğini gösteren bir finale sahip filmdir. yeni tanıştığınız ve size hikayesini anlatan bir insanla farkında olmadığınız ve asla bilemeyeceğiniz bir kesişim kümeniz olabilir . anlatılan hikayelerin görünmeyen tarafına ^:zagor^ şahit olmuş olabilirsiniz ve bunu asla bilemeyebilirsiniz. bilememek ve bilemeden yaşamakta bir masumiyettir bence . -
(bkz: hayatı sorgulatan filmler) -
yine cok gercekci bir hikaye akisi. filmi izlerken evet bu gercek hayatta da boyle oluyor dedigimiz cok nokta var. basarili bi eser.