miles davis'in 50'lerdeki müzikal duyumsamasının tavan yaptığı yıllara denk gelen albümü.

bu albümle birlikte, yine 1958'de kaydedilen porgy and bess ve neredeysa tam bir sene sonra, 1959'da kaydedilen kind of blue, miles davis'in 1940'larda başlayan kariyerindeki ikinci müzikal patlamadır. bu patlamanın 50'lerin başındaki ilk yaratıcı atak olan birth of the cool kayıtlarından daha haşmetli olduğu tartışmasızdır. üçüncü patlama 65'de saksafoncu wayne shorter ile işbirliği ve dördüncüsü ise 60'ların sonundaki bitches brew kayıtları ile olacaktır.

john coltrane, paul chambers, philly joe jones ve red garland'dan oluşan "first great quintet", son bir iki senedir çok başarılı kayıtlar yapmış ve konserler vermiştir. ancak coltrane eroin problemlerinden ötürü gruptan uzaklaştırılınca yerine cannonball adderly ikame edilir. cannonball'ın gruba girişinden üç ay sonra coltrane temiz bir şekilde tekrar dahil olur. böylece grup bir altılı olur. bu albüm bu altılının ilk ve son albümüdür. kind of blue albümü de 6 personelle kaydedilmiştir ancak o albümde piyanoyu bill evans/wynton kelly; davulu ise jimmy cobb devralmıştır.

cannonball olmadan çok sağlam 4-5 albüm kaydetmiş olan grup bu albümde öncekilere kıyasla çok daha agresiftir. bu kısmen cannonball'ın katılmasından da olabilir, kısmen gruptan bir süre uzak kalmış olan coltrane'nin artan tecrübesinden de olabilir. bunun yanında miles'ın değişik bir şeyler yapmaya dair enerjisi de üst düzeydir. neticede up-tempo diye tabir edilen hareketli bir albüm ortaya çıkmıştır. grup üyelerinin birbirleriyle etkileşimi had safhadadır. özellikle üflemeli çalgılara eşlik eden bas (paul chambers) ve davulu (philly joe jones) dinlemek ayrıca bir zevktir.

albümle ilgili ilginç bir anekdot şudur ki, miles davis'in sanatsal müdahalelerine katlanmakta bir süredir zorluk çeken piyanist red garland, albümde yer alan sid's ahead parçasının kaydı esnasında isyan etmiş, kaydın bitmesini beklemeden stüdyoyu terketmiştir. boşalan piyano koltuğuna saksafonculara eşlik etmek için miles oturmuştur ancak netice pek de parlak değildir.

bunun yanında albümdeki milestones parçası miles davis'in kaydettiği ilk modal jazz parçasıdır. soloların akor dizilimleriyle etkileşiminden ziyade daha az sayıdaki akorun üzerine inşa edilen melodik kurguya ağırlık veren bu yaklaşım kind of blue ile zirveye ulaşacaktır.

spotify'da milestones'un iki kopyası bulunuyor, mono ve stereo versiyonları. o yıllarda lp olarak çıkan bütün albümler mono olarak yayınlanıyordu. şimdi ise stereo standart. günümüzde müzik şirketleri bazen bu eski albümlerin mono versiyonlarını da yayınlıyor ki albümün ilk çıktığı yıllarda dinleyicilerin albümü nasıl duyduğu anlaşılabilsin. bunun yanında kayıtların stereo haline getirilmesi de mühendislik işi ve bazen pek iyi sonuç vermiyor. söz gelimi john coltrane'nin atlantic kayıtlarını stereo dinlememenizi tavsiye ederim. milestones albümünün stereo versiyonunu ise gerçekten esaslı bir prodüksiyon, çok dengeli üretilmiş. ben sadece basını hafif yetersiz buldum; onu da kolayca ayarlamak mümkün.