-
- izledim
- izlemek istiyorum
-
youreads puanı (7.50)
ilişki tony’yi yavaşça öldürüyor. oysa ilk tanıştığında, georgio onu kıvrak zekasıyla, ani güzellikleriyle, özgürlüğüyle etkilemişti; ertesi sabah uçar gibi birbirlerine düşmüşlerdi. o sabah, tutku ve aşkla olduğu kadar, acı ve yalnızlıkla dolu bir on yılın ilk sabahıydı tony için. prensim, ilişkinin sonuyla açılıyor: tony’nin bir kayak tatilinde kırdığı bacağını iyileştirmek için gittiği bir rehabilitasyon merkezinde; tony’yi bacağından çok daha fazla yeri kırık bir halde görüyoruz. georgio’nun ilk başta tony’yi çeken özgürlüğünün yokluğa, kıvrak zekasının yalanlara, inceliklerinin başka kadınlara döndüğü, tony’nin yine de aşkta kaldığı, dayandığı ve dayanamadığı yıllara tanık oluyoruz. bu can yakan bir aşk ve bir kadın hikâyesi. prens’i tony’nin canını yakarken, tony’nin deli-aşkını, düşüşlerini ve yok oluşlarını canlı bir kalbin atışları gibi duyumsuyoruz. belki de ruhun gücü dediğimiz şey, alışılageldik tanımların arkasında bir yerde yatıyordur. (if istanbul tanıtımından)
yönetmen
maïwenn
senaryo
etienne comar, maïwenn
görüntü yönetmeni
claire mathon
kurgu
simon jacquet
müzik
stephen warbeck
oyuncular
vincent cassel, emmanuelle bercot, louis garrel, isild le besco
-
^:peşin not: yönetmen bir süredir işlerinde adını sadece maiwenn olarak kullandığı için başlığa maiwenn le besco yazmadım, moderasyona duyurulur :)^
denk geldiğim bir çok yorumda film için kullanılan anahtar kelimeler "aşk" "aşkın yıkıcılığı" "ilişkinin çıkmazları" şeklindeydi...izledikten sonra üzerine düşünürken yorumlara genel olarak katılmakla birlikte bu film için asıl vurgunun psikolojik şiddet kavramına yapılması gerektiğini düşündüm. evet sıradan hatta kendi hayatlarımızdan benzerlikler bulabileceğimiz bu film aslolarak bir ilişkinin girdiği çıkmazlarda psikolojik şiddetin ne menem yıkıcı bir işkence olabileceğini gösteriyordu.
bu filmi izleyip de "ne şiddeti, her ilişkide olabilecek şeyler" diyen olursa dönüp kendi "normallerine" bakmaya başlamalı, film bu açıdan iyi bir turnusol görevi görüyor.
!---- spoiler ----!
spoiler bile sayılmaz ya, neyse...filmin başında psikiyatrist bize uzun uzun kırık bacak ile kırık kalp bağlantılarını anlatmasaydı da kendimiz anlasaydık iyiydi...insan zekasına hakaret gibi...böyle uzun uzun...anlardık yani...
!---- spoiler ----! -
bir aşk filminden ziyade psikolojik gerilim. anlattığı neredeyse psikopat ilişkinin sivrilmelerini anlatmak ve karakterler üzerindeki etkisini hissettirmek açısından oldukça başarılı.
filmde tony'nin kardeşi dışında kimseyi sevemediğimi belirtebilirim. georgio daha en başından fazla özgüvenli tavırları ve gülüşü, derinliksiz hedonist burjuva yaşamıyla beni itti. tony ise karşısındaki insanın ona zarar veren ve onu psikolojik açıdan harap, ezik, itaatkar ve bağımlı hale getiren her hareketinde ona daha fazla teslim olması ve bağlanmasıyla beni delirtti.
yani ya ben hiç aşık olmadığım için böyle düşünüyorum ya da anlatılan gerçekten "aşk" değildi ve sadece hastalıklı bir ilişkiydi.
!---- spoiler ----!
açıkçası pek çok noktada karakterleri anlamakta zorlandım. georgio'nun bitmek bilmeyen, yer yer oha dedirten ve tony tarafından neredeyse sürekli kabul edilen istekleri (çocuk yapalım, adı simba olsun, eski sevgilimle ilgilenmem lazım hatta biraz bize taşınsın (!), ben biraz başka evde takılayım 24 saat seninle sıkılıyorum vs.) insanı çıldırtacak cinsten.
arabadaki boşanma konuşması ve georgionun tony'i hırpalayarak tehdit etmesinden sonra mahkemeden mutlu mutlu boşanmış şekilde çıkmaları ve ilişkilerine devam etmeleri yine "nasıl yani ?" dediğim kısımlardan.
sonuç olarak final de aynı sinir bozuculuktaydı ve ben "size müstahak!" diyerek teyze modunda salonu terkettim.
!---- spoiler ----! -
@saoirse'ye katılmamak mümkün değil. gerçekten de ortada aşk filan yoktu. sağlıksız hatta hastalıklı, ilişkinin her iki tarafının da zaaflarını ve saplantılarını ilişkiye doğrudan taşıdığı bir bağımlılık (bakın bağlılık değil) ilişkisi. bu tür ilişkileri belki bu kadar billurlaşmış şekilde değil ama (ki bazen buna bile rahmet okutacak düzeyde olanları da mevcut) hemen her yerde görmek olası (hiç kendimi dışında tutmadan söylüyorum). ne bekliyoruz ki? iki sağlıksız bireyden sağlıklı bir ilişki nasıl bekleyebiliyoruz ya da?
kimi zaman herkesin düştüğü hataya ben de düşerek tony'nin yaşadıklarının sorumlusu olarak georgio'yu gördüm film boyunca. ama elbette bu hakikat değil. hiç kimse hele de o yaşta sağlıklı bir bireyi hasta edemez ya da delirtemez. tony, georgio'ya kendini incitme, canını yakma hakkını vermeseydi, ilişki sarpa sardığı anda yeter diyebilip bir nokta koyabilseydi zaten yaşananlar travmatik hale dönüşmeden bitecekti.
ikisi de hastaydı hadi yumuşatayım ikisi de sorunlu insanlardı ama hastalığın/sorunların da etkisiyle karşılıklı birbirlerini hasta etmekle suçluyordu. işin kötüsü aile fertleri de bu noktada pek tarafsız olamıyor ne yazık ki. tony'nin erkek kardeşinin sözleri tam da bunu gösteriyor.
!---- spoiler ----!
bir dakika. hasta olan o ama ilaç alan sensin. öyle mi yani?
!---- spoiler ----!
bu arada her ne kadar popüler psikoloji diliyle olsa da, psikiyatristin diz ağrısı (ya da dizle ilgili sorunlar diyelim) ile ilgili psikolojik tespiti bence çok yerindeydi. ne yazık ki sorunlarımızın kökeni ya da çözümünde ruhsallığın ne kadar belirleyici olduğu mevzusunu inkar ediyoruz sürekli olarak. bu da çözümü neredeyse olanaksız kılıyor.
!---- spoiler ----!
dizler bırakma, teslim olma ve geri çekilme kapasitemizi simgeler çünkü dizler sadece geriye hareket eden eklemlerdir. dizlerimizdeki sorunlar hayatta yaşadığımız ve kabul etmekte zorlandığımız olayları temsil eder. dolayısıyla da iyileşme süreci psikolojik iyileşme ile de paralel gider.
!---- spoiler ----!