çocukların mantığı, büyüklerinse konuşmamayı, açılmamayı ve dolayısıyla kaçış için çocukluk etmeyi seçtiği bir ters yüz filmi. hani arada denir ya 'kazık kadar adamsın hala çocukluk ediyorsun' diye...çocuk kalmak mı yoksa çocukluk etmek midir kötü olan biraz buralara dokunuyor. çocukların dünyası ile büyüklerinkinin farklı ışıklandırmalarla anlatılmış olması da yine bu mantıkla çok yerinde olmuş, büyüklere odaklandığımız her karede ortam biraz karanlıklaşıyor...

onun dışında benim için yine yeni bir wes anderson algı sorunu... wes anderson filmleri için the royal tenenbaumsu bir kenara koyarsak, the grand budapest hotel'de de yaşadığım genel sorun bu filmde de vardı. wes anderson'un tarzının en belirgin yönlerinden olan karikatürize edilmiş karakterlerin muhteşem renklerle masalsı bir atmosfere yerleştirilmesi bir süre sonra derinlik algımı yok ediyor. kız çocuklarına alınan (gazeteler kuponla verirdi), genellikle babanın oturup yaptığı maket oyun evleri gibi...içi oyuncaksız, boş; dışı rengarenk, rüyalara dalmaya müsait...

wes anderson için zamanında bir yerlerde "fransız olmaya çalışan amerikalı" yorumunu okumuştum...sanırım öyle, fransız yemeğine ketchup sıkıyor arada.