-
Öfkeli çocuklar, öfkeli ana babalar...
Canhıraş çığlıklar, kontrol edilemeyen öfke patlamalarının yoğun yaşandığı dönem, çocukların gelişiminde doğal bir evredir. Genellikle çocuğun duygularını nasıl kontrol edeceğini bilemediği dönemlere denk gelir. Konuşamayan bir bebeğin açlığını nasıl ifade ettiğini düşünün. Bazansa çocuğun anne babasından ayrılıp kendi benliğini bulmaya başladığı, özgürleşmeye çalıştığı dönemleri kapsar.
Dört yaşındaki bir çocuğa istemediği bir yemeği yedirmeye, istemediği bir kıyafeti giydirmeye çalışan her anne veya babanın beni gayet iyi anladığından eminim.
Daha ileriki yaşlarda ise, konuşma yetisine sahip bir çocuğun, bazı durumlarda anne babası ile kim daha güçlü kavgası vermeye başladığını, çevresindeki sosyal etkileşimlerden edindiği deneyimleri aile içinde test etmeye çalıştığını görmekteyiz.
Hiç bir sağlıklı anne veya baba çocuğu ile gereksiz yere çatışmaya girmek ve onlarla ufak nedenlerle tartışmak istemez. Ailenin kavramının özü, kendini güvende hissedip mutlu olunan bir yer olmasıdır....
öfkeni kontrol et -
çocuk konusunda nacizane gözlemim: sen ne yapıyorsan, duygusal düzeyde onu yapıyor.
çocuğunuz çok çığlık mı atıyor? gürültülü ortamda büyüyor. evde arkaplanda sürekli televizyon sesi var. evdekiler birbirlerine ses yükseltiyor, bir odadan diğerine bağararak anlaşıyor.
çocuğunuz yemek yemiyor mu? kaşıkla kovalıyor, "hadi şunu da ye" diye üsteliyorsunuz. yemeği ancak ısrarla yenen bir pazarlık maddesi haline getiriyorsunuz
çocuğunuz sinirli mi? emin olun siz sinirlisiniz. belki o anda değil ama o hafta, o ay gerginsiniz.
"sezgi" sanilan mikro-gözlemler var. ses tonu, sözcükleri keserek konuşma, göz teması süresi, konuşurken, oynarken başka şeyle ilgilenme (telefon!), başkalarıyla konuşurken seçilen kelimeler, vücut dili... çocuklar bunları gözlemede bizden iyiler. sadece ne yaptıklarının farkında değiller. ama yansıtıyorlar.
çocuğunuz öfkeliyse bir ay "sakinleşme" hedefi koyun kendinize, çocuğun çevresine. bakın neler oluyor.