1996 yapımı.

konu ne olursa olsun ona majidi’nin eli değdi mi şahesere dönüşüyor.

onun filmlerinde öyle bir tat oluyor ki buruk acı ile hoşluk arasında gidip geliyor.

onun filmlerinde öyle bir derinlik var ki bu her sahnede hissediliyor.

öyle bir denge var ki hiç bir tarafa doğru savrulmuyorsun.

onun filmlerinde bütün karakterler o kadar oturmuş oluyor ki, iyi kötü yok, koşullar var, herkes o kadar çaresiz ki herkese hak veriyorsun.

onun seçtiği oyuncular konuşmasalar da yüzlerindeki derinlikten kafasından geçenleri anlayabiliyorsun.

işte bu da onlardan biri.