sanırım daha iyi anlatılamazdı. sert ve çarpıcı sahneleri yumuşatmak için bol bol pembe ve mor renkler kullanılmış. güzellik ve çirkinlik algısının fiziksel görüntü üzerindeki etkisinin yüzeysel olduğunu anlatıyor daha çok. farklı fiziksel bedenlerine sahip karakterlerin, birbirine dokunan hikayeleriyle derinleşemese de film, düşündürücü.

eduardo casavona, güzelliğin ne anlama geldiğini yeniden, tekrar tekrar sorgulamaları için, özellikle renklerden yararlanıyor. günümüz toplumunun kabul gördüğü güzellik çerçevesinin dışında olanların, nasıl dışlanıldığını, ya da deforme olmuş bedenlerinden insanların kapitalist, duygusal olarak nasıl yararlandıklarını acımasızca söylüyor. kafamızın içine yerleştirilmiş tabuları bu kadar sert bir şekilde gösteren en çarpıcı filmdi.

insan bedeni acımasızdır. kabadır. değişkendir. düzeltilebilir, istenilen şekle sokulabilir. kendisiyle kolay kolay uzlaşamadığı gibi, karşı tarafın estetiğine uygun olmadığı için de sevilemez. hem duygusal hem bedensel olarak deforme olmuş insanların, yaşama isteğinin kırıklığını onaramaz. birleştirici değil bölücüdür. yıkıcıdır. garip ve rahatsız edici bulduğunuz müddetçe.

ne yazık ki, bizim toplumumuzun dayattığı birtakım çizgilerin ötesinde olanların çarçabuk yaşam alanından dışlandığı bir gerçeği taşıyoruz. estetik algımıza uygun değil diye anormallaştırdığımız insanı yaşam ve duygusal olarak çok güzel deforme etmeyi biliyoruz.