çok samimi lokum gibi bir film izledim. aslında ağır dram içeriyor ancak tebessüm ettiren ayrıntıları çok fazla ve filmi izlerken yılmaz erdoğan'ın bir lafı geldi aklıma "bir intihar sahnesini seyirceye iki şekilde de gösterebilirim. aynı sahnenin sonunda seyirci kahkaha da atabilir bir kaç küçük ilave ile gözyaşı da dökebilir" bu iddialı bir cümle gibi olsa da gayet yapılabilir. bir tutam baharat filminde de yönetmen'in buna benzer bir tavır içinde olduğunu düşündüm.
tekrar konuya dönecek olursak film, istanbul rum'larının mübadele ile atina'ya dönmesini konu ediyor. filmin adı politiki olsa da kolluk kuvvetlerini sevimsiz göstermenin ötesinde türkler şöyledir böyledir yada rum'lar masumdur üzerinden yürütülen bir politika'ya dönüşmüyor. milliyetçilik ruhu üzerinden film'e atıfta bulunmak yersiz. bir durumu anlatıyor, yaşanmış, gerçek bir durum. aşağı mahalle ile yukarı mahalle her zaman kavga eder ve bu kavga dünyanın her yerinde benzerlik gösterir. bizim kaderimiz de bu coğrafya'da bu yüzyılda bunu yaşamakmış.
filmi lokum gibi bulmamın sebebi yemek sahneleri, istanbul görüntüleri, aktar, baharatlar lezzetli yemek yapmak için ufak ipuçları veriyor, astronomi ve gastronomi atıfları nefisti gerçekten. bizi çok iyi tanıyan ve bize benzeyen komşu rum'lar için hamam, oryantalist bir kaç simge ve sünnet kıyafeti bir şekilde filmin içinde yer alıyor. komşu gözünde bile olsa öğeler sabit. filmdeki tek itici nokta ise bir yerlerde görülen sıfır oyunculuk ile tamer karadağlı.