resim

nedense bütün resimlerde ben
böyle mahzun ve perişan çıkarım
hep böyle hayata kapalı durur
gülmesini unutmuş dudaklarım

artık canından bezmiş kimselerin
hazin bakışı parlar gözlerimde
içinden adamlar arabalar geçer
çizgiler alnımda bir büyük cadde

aynada saçlarımı düzeltirim
bir perde iner yüzüme alçıdan
o, bin mumluk ampullerin altında
korkarım korkarım fotoğrafçıdan

bakışlarım gümüş camlara sorar
elbisemin eskiliği belli mi
sonra karşıda küçük bir noktaya
dikerim kahverengi gözlerimi

kabahat objektifte camda değil
onlara yalı gözlerle bakarım
nedense bütün resimlerimde ben
böyle mahzun ve perişan çıkarım