-
- okudum
- okuyorum
- okumak istiyorum
-
youreads puanı (9.50)
bir doğum günü bile yok. babası bin yıl önce ölmüş, annesinden bir resim bile kalmamış. ama şairliği ondan miras. şiir duygusu annesinden dinlediği halk hikayelerinde uyanmış ilk kez; ateş kerem, tutuş kerem, yan kerem. bir yük vagonunda açmış gözlerini. ilk şair adını 13 yaşında bir dağın tepesinde çadır bekçiliği yaparken bulmuş: cemalettin süreyya seber. koza fabrikasında, parasız yatılıda, esma'nın zulmünde, kardeşlerinin hasretinde birikmiş dizeler. ilk şiirin sancısı bir yıl sürmüş. 55 yaşına geldiğinde hala karar verememiş şair mi, değil mi? ondan söz açıldı mı, hemen herkesin dile getirdiği bir gözlem var: "cemal süreya kendisinden söz etmezdi." oysa ilk şiirlerden başlayarak, ne çok ipucu veriyor kendisine, hayatına dair. elinizdeki kitap, cemal süreya ile okurunu başka bir bağlamda yeniden buluşturuyor. hayatıyla şiiri arasındaki sımsıkı örgünün ilmeklerini sökmeye çalıştıkça, onu tanıdıkça şiirlerini daha mı çok seviyor insan?
"şairin hayatı şiire dahil" sözü belki de en çok kendi hayatında doğrulanıyor cemal süreya'nın.
( idefix )
-
hayatındaki dönemeçleri, çakıl taşlarını öğrendikçe her bir şiiri daha anlamlı olmakla kalmıyor, o şiirleri okuyunca boğazınıza yerleşen çakıl taşlarının da nereden geldiğini anlıyorsunuz.
ölüyorum tanrım
bu da oldu işte.
her ölüm erken ölümdür
biliyorum tanrım.
ama, ayrıca, aldığın şu hayat
fena değildir...
üstü kalsın...