bir yazdı işte; yaz nasıl olabilir? bir yaz devrime/inkara ne kadar hazırdır? bir yaz, o anların deniz suyuyla kaç seneyi doldurabilir?

o gece, o yaz gecesi, o kumsalda, o kumların üzerine yalnız başıma yatarken, yatıp da yıldızları seyrederken, onu gördüm; samanyolu'nu. hafif ince belli bir patika, tanrıya uzanan bir yol gibi kıvrılıyordu. ve tanrıların kibriti gök taşları, atmosferin yüzeyinde çakıyordu. siz ona yıldız kayması diyorsunuz ama zannettiğiniz yıldızlar tanrıların sigarasını yakarlar aslında. o gece, o yaz gecesi, o kumsalın yanındaki salaş meyhanede, kimler vardı hatırlamıyorum. sadece plaktan gelen, kahrolası o şarkı, o lanet şarkı, o vebalı şarkı, o cüzzamlı notalar, o hükümsüz melodi, o yokluk sesi kaldı aklımda, kaldı samanyolu'nda. o gece kendimi inkar ettim. insan kendini inkar edince, tanrıyı da inkar etmiş sayılır mıydı? bazen istanbul'da kalabalığın arasında yürürken, bir köşeye çekilip başımı gökyüzüne kaldırıp, ilk defa samanyolu'nu gördüğüm o yaz gecesine benzetmeye çalışıyorum istanbul göğünü. kızarmış suratlı o gökyüzü, ağzında sigara gibi cami minareleri olan o gökyüzü, gözlerinden martılar akan o gökyüzü, kirpiklerinde rimeli boğaz köprüsü olan o gökyüzü, samanyolu'nu unut diyor. unut samanyolu'nu diyor geçip giden insanlar; bak görmüyor musun, bu kaldırımlar bu sokaklar bu caddeler kendini inkar etmene izin vermez, o yol hiç bir zaman o yaz gecesine gitmez. içimde ışıklı bir yağmur yağıyor, sevgili o yaz gecesi. bir umut, kendini inkar edenlere, samanyolu yağar mı?