her okuduğumda içimi özlemle dolduran bir şiir.

sana uzak kentlerden birinde zamanın bir yerinde seni ve senli günleri anımsattı akşam güneşi...
onca zamanın üstünde eskimeyen bir düşüncesin şimdi
insan her gün anımsar mı aynı gözleri
seni seviyordum ve senin haberin yoktu
saçlarını izliyordum uzaktan, kulağının arkasına düşüşü ve burnun, herkesten başkaydı işte...
güldüğün zaman yukarıya bakardın;
yukarı kalkan başın ve gülen gözlerin vardı...
ne güzeldiler sen bilmiyordun...

ben seni seviyordum...
kalbime sığmıyordu aklımdan geçenler
duvarlara, vitrin camlarına, kaldırımlara çarpıyordu
geri dönüyordu, çoğalarak
senin sesini duyduğum masalarda erteliyordum her şeyi, her şeyi erteleyişim oluyordun
kalp ağrısı oluyordun,
birlikte soluduğumuz sokak isimleri oluyordun,
mevsimler değişiyor ve büyüyorduk,
dönemeçler geçiyor, köprüler göze alıyorduk ve bazen tekin olmayan suların üzerinden atlıyorduk
cesurduk...
ufuk çizgisi maviydi, gün batımı hep turuncu ve kırmızıydı bütün karanfiller...
ben seni seviyordum sen bilmiyordun...
sevinçlerim oluyordun ara sıra sen hiç bilmiyordun

sonra herhangi biri oldun, bütün sevinçlerim bittikten sonra
yağmurlar yağdı, serin haziran akşamları
derken bir gün uzaktan gördüm seni...
saçların bana inat başın her şeye meydan okuyarak işte yine aynı
kalbimi acıttı her zamanki gibi...
değiştik sanıyordum ve sen yine bilmiyordun
şimdi bunları anlatsa sana birileri kim bilir yada boş ver bilme en iyisi...