son istanbul - murathan mungan

başımı çevirsem hemen ardımda onu görecektim. omuzunun arkasından annem bakacaktı. evin kapısından az sonra ben çıkacaktım. kalabalık aynı kalabalıktı. ve bu yanan artık son istanbul'du. bundan başka istanbul yoktu. biliyordum. (eski
istanbul'un yangın seyretme meraklıları, her yangına koşturan insanlar kendilerini yakmışlardı sonunda. tarih yanmıştı.) herkes ilgiyle, merakla bana bakıyor, bir şeyler söylememi bekliyordu. kalabalığın arasından sıyrıldım, birkaç adım öne çıktım. usulca başımdan kepimi aldım ve yanan alevlerin ta ortasına fırlattım.
ardıma döndüm. herkes bana bakıyordu. kapıdan çıkmıştım işte. herkesle yüzleşiyordum şimdi.
"bu hiçbir şey değil," dedim. "ilk yangından artakalmıştım ben!"
(kitap bilgileri idefixten alınmıştır)