(bkz: başlık boş kalmış)

bazı kitaplar o kadar iyidir ki bitmesin istersin ama anlatılan da o kadar zor, ağır ve acıdır ki hikaye bir an önce bitsin, mümkünse mutlu bitsin istersin....

işte bu auster kitabını bu hislerle, düşüncelerle okudum. gerçekten inanılmaz etkileyiciydi. çoğu yerde soluksuz okudum, sayfaları nasıl geçtiğimi bilemedim.

kendinizi karakterin yerine koyamıyorsunuz bu romanda; çünkü o kadar acı olaylar yaşanmadı bizim neslimizin yaşamında, karakterle empatiden belki bu sebepten yoksunuz.
ama yaşadığınız yere ucundan kıyısından benzetebilirsiniz hikayede geçen "kent"i. belki de şimdilerde toplumsal yaşamda gördüğümüz, düzeni bozan ufak tefek aksaklıklar böyle bir "kente dönüşüm" ün minik adımlarıdır. bu da benim felaket yaklaşımım.

özetle; okuduğum ve bayıldığım 2. auster kitabıydı, külliyatını okumak konusunda cesaretimi oldukça arttırdı diyebilirim.

hayatımda derin izler bıraktı diyemem belki bundan yıllar sonra bu kitap için; ancak birkaç günümü dahi değilse bile en azından bugünümün kalanını derin düşünceler ve sorgulamalarla geçirmeme sebep olacak...