progresif rock tarihindeki yerini ilk olarak liquid tension experiment'in yine aynı isimli albümünde alan, iki yıl sonra da an evening with john petrucci and jordan rudess live kaydında göz kırpan, son derece naif ve içli eser.

şarkılarla mevsimler arasında hakikaten öyle ya da böyle bir bağ var. bazıları kendisini mevsiminde dinletiyor, bazıları ise ne zaman dinlerseniz dinleyin, bunu yaptığınız anda tabiri caizse sizi karga tulumba o mevsime götürüp geri getiriyor. state of grace'i kendi adıma ikinci kategoriye sokacağım. çözünmeye ve kendini bahara teslim etmeye başlayan bir kış kapanışına götürüyor beni her defasında. serin ama ferah bir kokusu var. kabuğundaki soğukkanlılığa rağmen, içinde dışarı çıkmak üzere rahminin duvarlarını tekmeleyen müzikal bir cenin.


ilk dinlediğim günden beri anais nin'i hatırlatır bana: "bir tomurcuğun içinde kapalı kalmanın riski, çiçek açmanın risklerinden daha fazla acı verdiğinde, zaman gelmiş demektir." korunaklı çeperler ardında saklanmanın, gereğinden fazla ve uzun süre boyunca güven hissiyle kuşatılmanın, dış dünyanın curcunasıyla mücadele etmekten çok daha fazla acı verici ve tehlikeli olduğunu fark etme sürecinde arka planda çalan şarkı işte bu olmalı. rudess'in klavyeye yaptığı naif dokunuşlar, terk edilmek üzere olan o tomurcuğa veda niteliğindeyken, petrucci'nin gitar tellerine yaptığı sıcak, keskin ve bir miktar daha şiddetli temaslar yeni bir serüvene atılan ilk adım gibi. sığınaktan çıkmanın ve sürtünmelerin etkisiyle yaralar almaya bașlamanın, buna rağmen hep bir adım daha ilerisine aç bir iştah ve merakla ilerlemeye devam etmenin şarkısı.