syd barrett

cilgin elmas, iyi sair

gercekte yasadiklari ve kulaktan kulaga söylenen hikayeler birbirinin icine girmistir. evet, delirme belirtileri göstermistir. ama hayatinin sonuna kadar ruhsal sorunlar icinde bir adam olarak yasamamistir. 1975'ten sonra kendisini resime, bahcesine ve ailesine adamistir. pink floyd'dan gelen telif parasiyla da gecim sikintisi olmadan ünsüz bir sekilde mutlu mesut yasamistir.

pink floyd'un syd barrett'li dönemi büyük ihtimalle grubun en iyi dönemi degildir. ama kendine has bir cekiciligi vardir. bisikletlerden korkuluklara, elmalardan portakallara, herhangi bir konuda sarki yazabilen ve de 3 dakikalik pop sarkilarindan 20 dakikaya yaklasan dogaclamalara imza atan barrett, diger floyd üyelerine müzikte hicbir kisitlamanin olmadigini ögreten kisidir. sadece bir albüme imza atip, grubu kendi haline birakir. bunu da yaparken jugband blues ile son bir kez kafasini uzatir, grup arkadaslarina tesekkür eder ve bu maceradan ayrilir.

ama dostluklar kolay kolay ölmez. barrett'teki cevheri bilen gilmour, waters ve wright, bu cocugu - bazen zorla da olsa - stüdyoya sokar. barrett, cokca sarki söyler ve cekip gider. digerleri ise bu misralari, melodileri daha dinlenebilir bir hale getirmek icin caba gösterir ve sadece iki yilda iki barrett ürünü piyasaya cikar: the madcap laughs ve barrett. arta kalanlar ise yillar sonra opel basta olmak üzere, bir takim albümlerde ortaya cikar.

ve sonra da barrett'in yaraticiligi biter. grup kurmak ister, yapamaz. kendisini bir kez daha stüdyoya sokarlar, bir kac enstrümantel blues sarkisi kaydeder ama sözleri yazamaz. sonra da o malum "wish you were here" ziyareti.

barrett'in müzik hayati yaklasik sadece alti yil sürdü. geride biraktilari ise hala konusuluyor ve umarim hala konusulacak.