ilk önce temmuz'u sevdim sırf temmuz olduğundan. ardından ihsan'ı... ölüme yakın diye.
ne zaman umudumu yitirsem, yalnız hissetsem açar izlerim. temmuz'un heykelleri, ihsan'ın dönüp duran sandalye tekerleği zihnimi temizler, pasını kirini süpürür.

!---- spoiler ----!

baba: desturr... dağdan mı indin sen?
temmuz: yoo. senden düştüm. hatırlıyor musun, benden utandığını benim bir
hata olduğumu söylemiştin. ben senin milyonlarca sperminden biriyim.
sana göre bir hataysam eğer bu senin bir hatan. senin! o yüzden
benden utanmaya hakkın bile yok. ben ilk önce koşup düştüm anamın
rahmine. ben milyonlarcasını bıraktım geride. bence ben
şampiyonum, baba.
!---- spoiler ----!


!---- spoiler ----!

başka bir rengim ben, bu dünyada doğmuşum ama, kendime ait bir dünyam daha var. başkalarınınkine benzemez. yani ben hayat arkadaşlarımı, yarenlerimi, aşığımı kendime benzeyen bedenlerden seçerim ihsan. size göre bu korkunç bir şey olabilir ama inan o kadar küçük bir detay ki aslında baktığımız zaman hepimiz aynı hayatı yaşıyoruz. sıkıntılarımız, sevinçlerimiz, üzüntülerimiz, aşkımız, muhabetimiz. dünyada, babam da hep başka biri olmamı istedi benden. onlar benden kendileri gibi olmamı istedikçe, ben ellerim ceplerimde kırlık yollarda ıslık çalmak istedim. onlar benden şirketleri yönetip para destelememi istediler, bense yaz yağmuru olup ferahlatmak istedim ortalığı. onlar gerçekleri duymak istemedikçe ben inadına taşları yontup gerçekleri suretlere benzettim. sesler , sözcükler koydum üstüne. ben onlara “hey gözlerime bakın ” dedikçe, onlar benim bacak aramın derdine düştüler. sonrada işte gerçeği öğrenince kendi dünyalarından kovdular beni.

!---- spoiler ----!