not:
bu dokuzuncu mektubun başında
bir radyo makinasının fotoğrafı
vardı.


bugün aklıma
yazısız ve çizgisiz
bir resim geldi, taranta - babu!
ve benim, birdenbire
yüzünü değil,
gözünü değil,
senin sesini göresim geldi, taranta - babu;
«mavi nil» gibi serin,
yaralı bir kaplan gözü gibi derin
sesini senin!


not:
bu dokuzuncu mektubun burasına
bir gazeteden kesilmiş şöyle bir
haber iliştirilmişti:


markoni, il duçe'nin
sadik neferi...
markoni, gazetecilere. «ben şefim mussolini'nin
emrine amadeyim,» demiştir. markoni, ilk tecrübeleri
muvaffakiyetle neticelenen, habeşistan'da
tatbik edilecek olan bir ölüm ışığı
bulmuştur. bu ışık....


havalara sesleri
başı boş
mavi kanatlı kuşlar gibi salan
ve havalardan en güzel şarkıları
olgun yemişler gibi toplıyan elleri, onun,
yaparak
kulluğunu kara gömlekli benito'nun,
boyanacak dirseklerine kadar
kardeşlerimin kanıyla.
ve habeş ovalarında öldürecek
büyük bilgin markoni'yi,
banka komerçiale'de aksiyoner
mülti milyoner
kont markoni.

(bkz: taranta babu'ya onuncu mektup - nazım hikmet)