-
surekli tasinarak yasayan bir insanim. bir evde veya odada gecirdigim maksimum sure 4-5 yili asmadi. evin neresi diye sorarsaniz evim yok derim. ev ne demek onu da bilmiyorum ya zaten.
tasima konusunda profesyonel oldum diyebilirim. yalniz gecen sene hayatimda ilk kez tasinirken bir esyami kirdim oda bana cok pahaliya patladi zaten. bilgisayarinizi tasirken ozen gosterin oyle benim gibi cantaya atip ustunu baska seylerle doldurmayin. -
kısa süreli yaşadığım yerlerden bile bir ömürlük eşya ve anıyı sırtlanmış olarak ayrıldım. başka hiçbir şeyim olmasa bile yığınla gazetem, dergim, kitaplarım, yaşadığım yeri hatırlatacak çoğu insan için ıvır zıvır denebilecek bir sürü irili ufaklı eşyam oldu. ayrılmamın üzerinden yıllar geçtikten sonra doğduğum ve büyüdüğüm eve geri dönerken ilk radikal kopuşumu yaşadım bu biriktirdiklerimden. kesinlikle acılı bir ilkti ama şarttı. ruhumdan da bir şeyleri bırakıp dönmüştüm gerçi. travmatikti bir çok sebepten.
taşınmaları sevmedim hala da sevmem. kökü olmayan bir ağacım ben. dünya üzerinde kendimi özdeşleştirdiğim tek canlı da bir ağaç keza. adımdan anlaşılacağı üzere. insanın köksüzlüğüne ve yersiz yurtsuzluğuna inat hep köklenmek istedim hayatım boyunca. gittiğim yerlerde uzun uzun da yaşasam aslında mış gibi yaptım çünkü yaşadığımı hissedemedim. ve bir an önce geri döndüm köklerimi salmak istediğim yere. biliyorum hiç sağlıklı değil. ama şimdilik ötesini başarabildiğim söylenemez. oysa insan gidebilmeyi de başarabilmeli kalabildiği ve dönebildiği gibi.
sonra? sonrası yok... bu aralar hep bu şiiri okurken buluyorum kendimi yıllar sonra yeniden. her okuduğumda başka bir şey anlatıyor öte yandan.
"'bir başka ülkeye, bir başka denize giderim', dedin
'bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.'
yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
bu şehir arkandan gelecektir.
sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
başka bir şey umma-
ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünü de."
şehir - konstantinos kavafis -
hayatım boyunca hiçbir yere taşınmamış biri olarak 2 hafta sonra istanbula okumak için yerleşmeye gideceğim. heyecanlıyım. duygularımı editte belirtirim... -
hep bir ayrılık tadı var taşınma eyleminde. illaki mevcut durumda bir tatminsizlik vardır taşınmayı tetikleyende. yoksa durduk yerde kimse de taşınmaz. gezer belki, gezerek yaşar, o da yine başka bişi ama. -
değişiklikten hoşlanmayanlar için işkence gibi bir eylem. gereksizlerin ayıklanması evin sıfırdan temizlenmesi güzel olsa da hoş değil. ailenin yanına taşınmaksa hera'nin zeusla bastığı kadınlara verdiği cezalarla eş değer. -
bir ton iş -
eski minik, tek kişi yaşadığım evimden çıkıp bir arkadaşla başka bir eve taşındım. dün gece geldim dağınık odaya baktım. oturdum evin ortasında ağlamaya başladım. ait olmama hissi ne kötü. eski evi ne kadar sahiplendiysem ev sahibine saldırıp ver ulan evimi diyesim var. şimdilik mümkün olduğunca kişiselleştirip kendi alanımı yaratmaya çalışıyorum. bir de tabi tek kişi yaşamayı bırakmanın verdiği huzursuzluk var. bakalım burayı benimseyebilecek miyim.. -
yerin üstünde tebdil-i mekan olarak gerçekleşen bu fiilin yerin altına olan çeşidiyse tabutun içinde sizi omuzlayanlar sayesinde gerçekleşir. neyse ki son taşınmada yorulma filan olmuyor. -
bir noktadan sonra kurbanlık koyun gibi beklemeye başlıyor insan. melesem yeridir yani, yapacak bir şey yok. -
kendini yenilemenin en güzel fırsatıdır.herşeyi bir kenara bırakmak onları toplamak gereksiz duygu ve parçalarınızdan kurtulmayı sağlar benim için çok zevkli eylemlerden biri tabi yeni ev için istenen depozitolar,peşin kiraları saymazsak