camel' ın artık dinleyemediğim şarkıları arasındayken, bir yerden bir şekilde karşıma yeniden çıktı, artık o mu çok ısrarcıydı, yoksa ben mi geri çeviremeyecek kadar yorgundum ve kendisini özlemiştim bilemiyorum ama şu an ev sınırları içerisindeki tek ses kaynağı.

bu adamların verdiği duruluğu, sakinliği, tutkuyu verebilen yok sanırım. özellikle tell me. bir insana size güvenebileceğini hissettirebilmek konusundaki çıta, bu şarkı yazıldığı ve kaydedildiği anda epey yükseldi. beklentisizce, kendi haline bırakılmış, kendi bünyesindeki güveni, sıcaklığı, iyimserliği asla esirgemeyecek kadar samimi müzik bulmak o kadar zor ki, her ne kadar bazı sebepler dolayısıyla uzak kalmayı deneseniz de geri dönüyorsunuz ve istemeyerek de olsa bırakıp gitmiş olduğunuz zamanı hafızasından silmiş bir şekilde, davetkar kollarını tekrar açıyor ve işte o anda ilk başta onu neden samimi bulduğunuzu anlıyorsunuz. tell me de böyle bir mucize sanırım.

"play me anything
maybe music is the only way
to tell me how you feel
somehow, you'll find the way."

kendisini ilk defa dinlediğim zamanı özlüyorum.