bir sunum ödevi için izlediğim, izlerken sunumu unutup içine daldığım ve epey etkilendiğim film. biraz uzun olsa da (154 dakika) sıktığı söylenemez. alice walker'ın aynı adlı romanından uyarlanan film 11 oscar adaylığı olmasına rağmen hiçbirini kazanamayarak da tarihe geçmiş.
spielberg başta güney'deki sorunları iyi yansıtamayacağını düşünerek filmi yönetmek istememiş ama yapımcı quincy jones'un "e.t.'yi yönetmek için uzaylı mı olman gerekmişti?" sorusu üzerine yönetmenliği kabul etmiş. o dönemde güneyde siyah bir kadın olmanın zorluklarını çok güzel işliyor film. insanların birbirine zarar vererek beslenişi tekrar yüzümüze çarpıyor; beyaz erkekler beyaz kadınlara, beyazlar siyahlara, siyak erkekler siyah kadınlara düşünmeden şiddet uyguluyor biz de bu zincirin en altında olanların, en çok zarar görenlerin hikayesini izliyoruz. film kısaca da olsa amerika'nın afrika'ya yaptığı müdahalelere ve afrika'nın yaşam biçimini, kültürünü "medenileştirme" adı altında yok etme/değiştirme çabalarına da değiniyor.
celie'ye hayat veren whoopi goldberg filmi çok güzel götürüyor, ömrü boyunca ezilmiş, şiddete maruz kalmış ve artık pes etmiş, çaresiz ve yorgun bir kadını bize tüm gerçekliğiyle gösteriyor. oprah winfrey ekranda çok kısa görünmesine rağmen insana ilham veren güçlü bir kadını başarıyla canlandırıyor ve oscar'a aday oluyor.

!---- spoiler ----!

en sevdiğim karakter olan shug avery ve celie'nin ilişkisi insanı derinden etkiliyor, özellikle shug'ın celie için söylediği " miss celie's blues" şarkısı çok güzel.
sofia'nın beyaz kadına verdiği "hell no!" cevabı yüzünden dayak yemesi ve yıllarca hapiste yatması nasıl yaratıklar olduğumuzu tekrar sorgulatıyor. filmdeki en sinir bozucu karakter ise bence "iyi" bir insan olduğuna inandığı için belediye başkanının karısı.

!---- spoiler ----!