xxı. yyın ilk çeyreğinde beni büyüleyen dört film var.
kronolojik sıralarsak, 2003 yapımı dogville ve the return, 2011 yapımı the tree of life ile a separation.
bu dört filmde esas kriz noktası babalar ile çocuklarının arasında yaşanan ister kuşak, isterse de oedipal/elektral çatışmadır. the return ve tree of life direkt çatışmayı ele alan örneklerse, dogville ile a separation ise aksine, çatışmadan doğan genel panaromik hikayeyi oluşturur.

ve fruedu hatırlıyorum bu yerde: üç edebi eserden, dostoyevskinin karamazov kardeşleri, sophoklesin kral oedipusu ve shakespearein hamletinden bahsederek, bu üç eser için seçilen leytmotifin babayı öldürme isteğinden doğan trajedi olarak ortaya çıkmasında tesadüfün olmadığını belirtir.

iyirmi sene sinemaya ara vermiş ve şiirsel dönüşle hayat ağacını çeken terrence malickin de hikayesi tesadüfü değildir: babalar ve oğullar.

terrencein kamera kullanımı harikulade güçtedir. kamera suyun akışını hatırlatan tempo ve ritmde hareket eder.

uzun sessizlik ve bekleyişten sonra doğan bir vahiyi hatırlatır the tree of life. ilk günahımızı...