"bir ucunda trajedi vardı bu kalemin,
tılsım öteki ucunda. uyuduğumda kim 
uyanıyordu içimde, hangimiz sürdürüyordu
gündüşlerini, hangi yüzüm kanıyordu, 
neden bir ucu seçip sivriltiyordum da 
köreliyordu o an öteki uçtaki güdülerim, 
kalemin bir ucunda trajedi, tılsım 
benden yanaydı: nereye çevirirsem çevireyim 
öfke doğuruyordu hüzün doğuruyordu öfke:
iki ucunda kalemin
ebabil kuşları taş topluyordu.

gelecek ardımda kalmış bir melek:
defterim dolmuş, bir tek hece taşım için
karasız bir beyit oyalıyor şimdi beni.
köprüler, dehlizler ve tünellerden geçtim,
oğullarım dağınık bir başkaldırı kavmi,
kızlarım sonsuza ayarlı birer arayış tohumu,
bu kadını sevmiştim: koptu gitti dünyamdan,
sönmüş fer. bu kadını da: doyamadığım.
bir de onu: yanıbaşımda fırtına gibi yaşayan,
tül gibi ölen. yalnızım artık, nasıl yalnız
yaşamışsam gamlı bir şahinken.

defterlerim dolu: yaklaştım, erişemedim
sancının ortasında, huzur kutbuna teğet,
varacağım noktaya doğru ilerlerken
ondan uzaklaştım belki de. yandı canım
biricik olanı kendime ayırırken,
gün geldi içimde biriken ağu
çekti benden dışımda biriken uyumu:
karanlık, sinsi, delici bir çağda
kırdım tek tek elimdeki kelimeleri.

herşey geçti sonra, ben kaldım --
bir de bende bana direnen doğrular 
ve yanlışlar: hassas terazi, dik merdiven, 
birkaç bozuk kum saatı, dilini unuttuğum 
bir pusulayla gecelerimi paylaştığım
o tuhaf hayvanlar: akrep ve örümcek,
semender ve şahin ve ebabil kuşları
taş topluyorlardı. doğaya baktıkça
içimde dinlenen tufan insana baktıkça
kabardı; seyrek ve acemiydi kaçışlarım,
yüzümü döndüm nerede yakıcı bir hal
görsem, duydum ağızdan kaçırılmış
bir heceyi bile, bir tuzak kazıp
içinde salıvermek için mutlak bir av
bekledim.

böyle başladı ve sürdüydü önümdeki katışıksız
yokuş: sandım ve inandırdım belki,
gönlümü ve aklımı dağlamamış hiçbir işarete
oysa inanmadım. hazırdım her an
kurduğum çadırı söküp yolcu çıkmaya,
kaldım burada: iğne ve ağ, ipek ve masal,
sis ve köpük arası yazdım öykümü defterden
deftere: aradım bulamadım altın anlamı,
ama farkettim altındaki anlamı -- uyanıp
kan içinde bir gece, sivrilttim öteki ucu 
iyice:

etrafımdaki nesneler cansız mı, kıpırtı 
dolu: dokunsam kendi dillerine çevirecekler
bende bildiklerini: bu saatı ben durdurtmuştum,
ben çıkartmıştım bu yüzüğü, bile bile kırdığım
fanus ile bir başkasının kırdığı fanusu neden
içiçe geçirmiştim? işte masam, kurutma kağıdım,
çocukluğumdan bu yana bana eşlik eden bir çift
kemik zar. işte duvardaki ölü resimler,
yerdeki bu boz halı, başucumda yatağımın
opalin bir lamba ve siyah deri kaplı derin
defterler: dokunuyorum ve dile geliyor
yıldan yıla bu odaya sinen saf korku:

biraz daha arınmış ışık gerek bana,
biraz daha koyu bir mürekkep,
biraz daha felç sağ elim ve parmakları için,
biraz daha zaman ve bu zamandan geçmek:
birkaç soluk boyu belki, belki birkaç çağ için
biraz daha cüret
ve korku,
tılsım ve trajedi gerek."