şu an pek hatırlayanı olmasa da zamanının sağlam adamlarından öztürk'ün en sağlam şarkılarından biri. sözleri tam bir vasiyet niteliğinde. ama hayattan bıkmış ve gitmek isteyen birinin vasiyeti değil. ne kadar uğraşsa da hayata tutanamayan bir adamın vasiyeti. öldükten sonra bile sevdiği insanı düşünen temiz bir adamın hem de.

baştaki clean gitarla girişin ardından distortion tonu ölüm ve yaşam arasındaki ince çizgiyi ve tezatlığı hissettiriyor insana. gitar solo öncesindeyse o zamanlar pek kimse bilmese de şimdi milyonlarca hayranı olan birini, hayko cepkin'i görüyoruz. klipte kırmızı kıyafeti, gözlüğü ve kısa sarı saçlarıyla şu anki halinden epey uzak bir görüntüsü var. yazdığı tonun hafiften neyi andırması şarkınıj sertliğinin içinde oryantal bir hava katmış. soloda (adını unuttum beni affetsin) gitaristin yazdığı ton (tele'nin de payını unutmamak lazım) oryantalizmi zirveye çıkarıp insanı inceden ağlamaklı yapıyor. sondaki şiirsel kısım ve ardından gelen sert riff ise şarkıya çok güzel bir final yapıyor.