yalnızlığın da ucuna geldim,
sırtımda kederin hançeri,
saplanmadan hep tehditle yürütür beni.
bilmem neden ve nasıl çıktım bu yola,
vardır elbet başlangıcı bu halin;
ben de bir harmandan savruldum sonunda,
konmasız uçtum peşinden kadın denilen hayalin.

hayatmış ama asıl beni kandıran cilve.
yine de bir şey verdi diyemem bana bu derin tasavvur
ve yeryüzü meridyenlerle kestiğim özlü çamur
kerpici iliğimde kurur, ağrısı yüzüme vurur.

ah ne vedadır ne vebadır ne vebaldir bu!
gitmek değil, artık dağılmak benimkisi
tozuyan aklım ve hafızamla.
bitsin artık bu şiirler, bu kitap, bu içe dönük cihannüma
hayalse katili bir insanın
cesedi vurmaz hiçbir kıyıya.