eski pentagram vokali murat ilkan'ın solo projesi olan fanusta klibi çekilmiş tek şarkı. bence gayet başarılı. hem de epey. altyapı olarak ne kadar progressive havası olsa da vokal melodileri hala pentagram yıllarını anımsatıyor. girişteki pmli distortion gitar hafif hafif yükseldikten sonra şarkı birden patlıyor, kısa bir süre o halde gittikten sonra klavye olayı daha da yükseltiyor ve ufak bir soloyla murat ilkan'a ortam hazırlanıyor. iyi söz yazdığını zaten bildiğimiz murat ilkan, yine çok iyi sözler yazmış. hastalık yıllarını anlattığı albümün bir parçası olması sebebiyle elbette o dönemlerden izler taşıyor. ama bunu acıklı bir havayla ağlanıp sızlanarak yapmaktansa olabildiğince sert ve agresif bir şekilde yapıyor. şarkının efsane riffleri ve solosu için de erdem karaman'ı ayrı takdir etmek gerek. hoş bir tremoloyla olaya girip slidelarla bezediği solosu insanı alıp götürüyor. ayrıca stüdyo delikanlısı değildir canlı performansı da iyidir. çok fazla uzatmayıp sırayı sözlere bırakıyorum.

"düş kurup günlerce
yeni beni ararken
kah sarhoş
kah ayık
etrafı izlerken
düş kurup gecelerce
sakince otururken
hayat güzel, herkes dostum
diyerek avunurken
her şey yalan
herkes yavan
bir tek sensin
benle kalan
düş kurup günlerce
kendimi avuturken
sonu gelmez düşlerin
yenisini eklerken
düş kurup sahilde
batan güneşe bakarken
hayallerim hayal olmuş
son ışık da kaçarken
her şey yalan
herkes yavan
bir tek sensin
benle kalan
yaramaz çocuk gibi hep
düşüp kalkarsın
dört yanın yalan dolmuş
sevgiyi ararsın
yaramaz çocuk gibi hep
düşüp kalkarsın
dört yanın yalan dolmuş
sevgiyi ararsın
yaramaz çocuk gibi hep
düşüp kalkarsın
dört yanın yalan dolmuş
sevgiyi ararsın
yaramaz çocuk gibi hep"