çocukluk dönemlerinde yatılı okumuş olan arkadaşlarımı gözlemleyerek edindiğim izlenimlere göre; gerçekten karakterleri güçlü oluyor.
kendilerini ifade ediş biçimleri, istekleri net.
hata yaptıkları zaman sorunu çözmek için üzerine yürüyüp, özür dileyebiliyorlar. aynı şekilde kendilerine haksızlık yapıldığında, şımarıklık yapmadan konuşup, özür bekliyorlar.
bunu çocukluk zamanlarından beri, ayaklarının üzerine durmalarına bağlıyorum. ben halen annemin kuzusu gibi davranırken, çelik gibi sert iradeleri, mantıklı bir yapıları oluyor. sürekli taşındıklarından mı bilmem ama, birilerine kolay bağlanmıyor, bağlandıkları insanlarla arkadaşlıklarını ömür boyu sürdürüyorlar.
düşmanlıkları da fena oluyor. serengeti'nin bozkırlarında bir başına yaşam sürdüklerinden, çok iyi gizlenip bir anda ümüğüzü sıkabilirler.
o konuda da uyarmış olalım efem.