-
kendisine imrendiğim insan. sadece trenle yolculuk seviyordum, yataklı vagonda onu da kaldırdılar. yazık oldu, tren kültürüne. otobüslerin de allah belasını versin, kötülükte yarışıyorlar. -
bu insan benim. ama bazı şartlarım var.
yıllardır gerek bir şarkı dinlerken, gerekse günlük hayatın içindeki ufacık bir detayı yaşarken gözümde canlanan bir sahne var. safi huzur. şöyle ki: özel aracımla gece vakti çıkılan bir yolculuk. uzun bir yolculuk. keyifler yerinde. hava ılık mı ılık. çok yüksek olmayan bir volume ile keyife keyif katan, o yolculuk için özel hazırlanmış, dinlemekten sıkılınmamış bir playlist. termosda çay, bergamotlu. iki kilo mandalin. ve en önemlisi, yanımda sevdiceğim.
şimdi kim söyleyebilir bana şu yolculuğu sevmemenin mümkün olduğunu?