tarkovskinin günlüklerde ev yapımı için yazdığı reçete ve reçetenin içinde alınacak malzemelere haracanacak paranın yetersizliği konusunda duyduğu endişe iç burkar. hiç hazzetmediği söyleşilere para kazanmak için gittiğini yazar, sovyetlerin ayağını kazmasını defalarca belirtir; ve ekler: italya"da dahi ilan edilen bir yönetmen, kendi yurdunda neden beş parasız ve değersizdir?
nostaljiyi çektiği ve italya"da yaşadığı günlerde (neredeyse her rusa özgü) ana yurduna duyduğu özlem de kederlendirir. ovaları, çayırları, ailesini, çocuğunu, büyüdüğü evi, gezdiği sokakları özler. goethe"nin, şairi anlamak için şairin vatanına gitmelisin cümlesini not düşer; ülkesinden uzak kalışın acısını en basit haliyle anlatır.

daha idiotu, hoffmanın hikayesini, doctor faustus ve aydınlık günü çekecekti. lakin, kısa hayatına yedi film sığdırıp, kansere yenik düştü.
kısa yaşamını bu fotoğraf özetler: https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/ff/fe/ba/fffebabc2cfa61eb734043f29e427267.jpg

bir günlük okumanın, o günlüğü bitirmenin en etkileyici kısmı veya yanı, finalidir. aslında ona final de diyemeyiz. ölüm, kırılma anı ve anidir. bir roman biter, bir günlük yarıda kesilir böylelikle. cesare pavese"nin "yaşama uğaşı" da benzer hüzünle bitmişti. pavese son satırda, artık yazmayacağım, deyip intihar etmişti.
tarkovksinin koyduğu mühürün de geri kalır yanı yok: "ölecek miyim?"